ὄπισθεν τῆς οὐρᾶς των, ἀνθρώπινον κόσμημα ἐπιτεῖνον τὴν ἐπιγινομένην ἐντύπωσιν, καὶ καταπίνουσι μετὰ τῆς αὐτῆς ἡδονῆς πᾶσαν ἐπιφώνησιν θαυμασμοῦ δι’ αὐτὸ ὡς πᾶσαν ἄλλην διὰ τὸ πτερὸν τοῦ πίλου των.
Ἡ νέα δὲ αὕτη ἀπόλαυσις, ὁ νέος οὗτος τῆς ἐπιδείξεως γαργαλισμὸς τὰς καθιστᾷ ἀπανθρώπους· ὅπου καὶ ἂν ὑπάγωσι τὰ σύρουσι μαζί των· δὲν τὰ λησμονοῦσιν ὅπως δὲν λησμονοῦσι τὰ ῥιπίδια των· ἐκθέτουσιν αὐτὰ ἐν ταῖς αἰθούσαις, ἐν τοῖς περιπάτοις, ἐπὶ τῶν ξυλίνων ἑδωλίων τῶν Ὀλυμπίων ἢ τοῦ Φαλήρου, ὅπου τὰ ταλαίπωρα ἡττώμενα ὑπὸ τοῦ ὕπνου κλείουσι τὰ ματάκια των καὶ ἀποκοιμῶνται ὑπὸ τὴν ὑπαίθριον τῆς νυκτὸς ὑγρασίαν μέχρι τοῦ μεσονυκτίου, ὀνειρευόμενα ἴσως εἰς τὰ ἀόριστα ὄνειρά των φοβερὰς καὶ ἀποτροπαίους στρίγλας βασανιζούσας τὰ μικρὰ παιδία καὶ προσκολλώσας βδελυρὰ χείλη ἐπὶ τοῦ μικροῦ των στόματος ὅπως ἀπορροφήσωσι τὴν ψυχήν των…
Ὅσα δ’ ἐπιζήσωσι καὶ δὲν γεμίσωσι διὰ τοῦ σωματιδίου των ἕνα λακκίσκον τοῦ νεκροταφείου — πόσον θλιβεροὶ εἶναι τῶν νηπίων οἱ τάφοι! — δίδοντα εἰς τὴν μητέρα των νὰ ἐπιδείξῃ ὅλα τὰ θέλγητρά της, ἐντὸς τῶν μαύρων τοῦ πένθους της, ὀφείλουσι ν’ ἀναλάβωσιν ἄλλο πρόσωπον. Πρέπει νὰ εἶνε ζωηρά, σερπετά, διαβολάκια· νὰ εἶνε ἔξυπνα, ἀντὶ πάσης θυσίας, διὰ νὰ κάμουν ἐντύπωσιν· νὰ λέγωσι πολλὰ μετὰ προπετείας· καὶ τὰ ὑποβάλλουν εἰς γυμνάσια πῶς νὰ στέκουν, πῶς νὰ βαδίζωσι, πῶς νὰ βλέπωσι, πῶς νὰ κινῶνται, πῶς νὰ χαίρωσι, πῶς νὰ λυπῶνται· πῶς ὁ ψιττακὸς νὰ ἐπαναλαμβάνῃ λέξεις· πῶς ὁ πίθηκος νὰ κάμνῃ πηδήματα· πῶς ὁ ἠθοποιὸς νὰ χειροκροτῆται.
Καὶ καταπνίγουσι πάσας τὰς ἐμφύτους τοῦ παιδὸς ὁρμάς, πάσας τὰς ἐκδηλώσεις τῆς θορυβώδους παιδικῆς ἡλικίας, ἣν πιέζουσιν ἐντὸς τοῦ σιδηροῦ των καλουπίου ὡς κινεζικὸν πόδα.
Οὕτω δὲ σχηματίζονται ἐκτρώματα τινα περιπλόκου μορφογονίας, τέρατα ἄνευ ἡλικίας, μὲ αἰσθήματα ἐκτραπέντα τοῦ ῥοῦ αὐτῶν, γεροντικαὶ ὑπάρξεις βαδίζουσαι ἐπὶ παιδικῶν ποδῶν ὡς ἐπὶ καλοβάθρων…
