Λέγουσιν ὅτι τὸ ἀπέραντον σχέδιον τῆς Δημιουργίας συνελήφθη εἰς στιγμὰς ἀνίας ἢ παραφροσύνης τοῦ Δημιουργοῦ, ὅστις πλήττων ἢ ἔξαλλος ἐκ τῆς περὶ αὐτὸν φρίκης τοῦ ἀπείρου, βαρέως δὲ φέρων τὴν ποινὴν τῆς ἀθανασίας, εἰς ἣν εὑρέθη μυστηριωδῶς καταδεδικασμένος, διεσκόρπισεν αἴφνης χιλίους ἡλίους ἀνὰ τὸ κενόν,— ὡς ὁ Πύρλας τὸν Ἣλιον, τὸν Φοῖβον, τὸν Παράφοιβον καὶ τόσους ἄλλους ἀφανεῖς ἀστέρας,—καὶ διεσκέδαζε θεώμενος αὐτοὺς χορεύοντας καὶ στροβιλιζομένους
εἰς τὸ ἄπειρον.
Ἂν ἀληθῶς παρελογίζετο ἢ ἐμαίνετο ἡ Πρόνοια ὅταν ἐδημιούργει τὸν κόσμον, τὰ φυτά, τὰ ζωόφυτα καὶ τοὺς δημοδιδασκάλους, τοὺς ἀστυνομικοὺς κλητῆρας καὶ τὰ τετράποδα, τοὺς βουλευτάς καὶ τὰ παχύδερμα, τὰ μαλάκια καὶ τοὺς καθηγητὰς τῆς θεολογίας, δὲν τολμῶ νὰ τὸ ὁρκισθῶ ἐπὶ τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου, διότι ἀτυχῶς δὲν ἔχω τὴν εὐκολίαν συνειδήσεως ἐνόρκου.
Τὴν ἀποκάλυψιν ταύτην δύνανται νὰ σᾶς κάμωσιν ὁ θεομανὴς Μακράκης καὶ ὁ θεόπνευστος Καπετάνος τῶν Πατρῶν, καθὸ εὑρισκόμενοι εἰς ἰδιαιτέρας κρυπτογραφικὰς ἀνταποκρίσεις μετὰ τοῦ Θεοῦ.
Φαίνεται ὅμως ὅτι λίαν ἐνωρὶς εἶχε βαρυνθῇ ὁ Ζεὺς τὴν μονότονον, ἐν μέσῳ τῶν ὡς ῥοκάναι περιστρεφομένων ἀστέρων, διασκέδασίν του.
