Σελίδα:Ημερολόγιο Σκόκου (1886).djvu/148

Αυτή η σελίδα δεν έχει ελεγχθεί ακόμη για πιθανά λάθη.
ΚΩΝΣΤ. Φ. ΣΚΟΚΟΥ

— Ἔ, ποιητά μου· εὐτυχῶς δὲν μοιάζεις μὲ κανένα·
Σὺ θέλεις κόρη ἄρρωστη, σχεδὸν ἀγέρα, σκόνη.
Ἄχ, μὲ τὴν πούλια τὴ χλωμή, θαρρῶ, τἄχεις ψημμένα
Γιατί εἶνε ἀρρωστηάρικη... ὁ ἥλιος σὲ θαμβώνει!
Ὅμως ἐμεῖς ταὶς θέλουμε γεραῖς σὰν τὰ ῥαπάνια,
Γεμάταις αἷμα καὶ φωτιὰ καὶ... δίχως περιφάνεια.
Κι' ἂν συγγενεύωμε μ' αὐταὶς κομμάτι δὲν πειράζει·
Ὤ, δὲν λεπτολογεῖ κανεὶς τὸ αἷμα ὅταν βράζῃ.
Τὴν ποίησι καὶ τὴ ψευτιὰ ἀλήθεια ξερριζώνει.
Πᾶνε οἱ χρόνοι τῆς σκιᾶς, τοῦ ἡλίου ἦλθαν χρόνοι·
Πρῶτα βασίλευε, ἡ καρδιὰ σ' ὅλη τὴ γῆ, μονάχη,
Θὰ βασιλεύσῃ σήμερα καὶ τὸ γερὸ στομάχι.
Τὴ σκεπασμένη ἡδονὴ χαρὰ θὰ ξεσκεπάσῃ
Κι' ἡ ἀνθρωπότης ἡ πτωχὴ μὲ θάρρος θὰ γελάσῃ.
Στὰ χρόνια τοῦτα τὰ πεζὰ κι' ὁ Ὅμηρος ἂν ζοῦσε
Τοῦ κὺρ Βαρνάβα μάγειρας νὰ γίνῃ θὰ ζητοῦσε·
Μπριζόλαις θενὰ ἔψηνε μὲ τὰ ποιήματά του,
Καὶ θενὰ ἦτον πάντοτε γεμάτη ἡ κοιλιά του,
Ὁ Ἀρχιμήδης μοναχὰ θενὰ καλοπερνοῦσε...
Ὁ Θουκυδίδης τοῦ Συγγροῦ θενὰ παρακαλοῦσε
Νά πάρῃ τὰ κατάστιχα, καὶ μετὰ προσπαθείας
Ὁ ἥρως τῶν Θερμοπυλῶν, ὁ τῆς Ἑλλάδος στῆλος,
Θὰ ἦτο τὸ πολὺ πολὺ κανεὶς ἐπιλοχίας,
Καὶ κῆρυξ θὰ ἐγίνετο ὁ φωνακλᾶς Αἱσχῦλος!
Σὰν τὸν Γιαννάκη σήμερα μὲ τοὺς ὑπαστυνόμους
Τὸν Εὐριπίδη θἄβλεπες μὲ τὸν Κριεζῆ ἀντάμα,
Τὸν Σοφοκλῆ νὰ περπατῇ μὲ σάκκον εἰς τοὺς ὤμους
Κι’ εἰς σένα θενὰ ἄφινε, Κουτούβαλη, τὸ δρᾶμα!.
Στὰ χρόνι' αὐτὰ τὰ φωτεινά ἡ ποίησις καὶ πλάνη,
 Τὸ πνεῦμα παραδίδει·
Καὶ μόνο ὁ Λουκιανὸς μὲ τὸν Ἀριστοφάνη,
Χάριν θὰ εὕρισκον — ἐὰν ἐπέτρεπες Ροΐδη.—

Α. Π.


148