Εἶχε κηρύξει τὸ μηδὲν ὁ ἄνθρωπος θεὸ του,
Πλὴν τέλος χειροτόνησε τὸν ἴδιο ἑαυτό του...
Ἡ ἐπιστήμ' εἷνε θεὸς σ’ ὅλο τὸν κόσμο, μόνη·
Σὲ λίγο θὰ λησμονηθοῦν ἀκόμα καὶ οἱ θρόνοι
Σὰν τὸ τραγοῦδι π' ἄφινε, στὴν Αἴγυπτον ὁ Μέδων·
Ὅπως ξεχάσθη ὁ Καμπᾶς στὸ Πταισματοδικεῖον,
Ἐμπρὸς στὸν φοβερὸν Καμπᾶν τοσούτων οἰκοπέδων,
Ἐμπρὸς στὸν δορυκτήτορα γαιῶν καὶ χωραφίων...
Ἀλλὰ τί ἔλεγα; θαρρῶ διὰ τὸν πρῴην Πλάστην·
Καιρὸς τὸ «πρῴην» καὶ αὐτὸν νὰ τὸν τιτλοφορήσῃ
Ὡς φεῦ! συχνὰ τιτλοφορεῖ καὶ ἄλλους καθ' ἑκάστην...
Ὡς οἱ Μεγαλειότατοι! κι' αὐτὸς ἂς λησμονήσῃ.
Ἄλλως ἂς ῥίψῃ κεραυνούς· ἀλλὰ κι' αὐτὸ ἂν κάνῃ,
Τὸ ἀλεξικεραύνιον σὰν ποντικοὺς τοὺς πιάνει...
Τὰ παραμύθια πέρασαν· ἂν γράφ' ἡ Παλαιά του
Πῶς ὁ Θεὸς εἶνε Θεὸς κ' ἐμεῖς ἐκείνου φλέβα,
Τὸ γράφει κι' ὁ σημερινὸς αἰὼν εἰς τὰ παλῃά του!
Ἂ, ὁ κακόμοιρος Ἀδάμ καὶ ἡ Κυρία Εὔα
Δὲν ἔχουν διόλου τὸν τιμὴν νὰ ἦνε πρόγονοί μας·
Οἱ συκοφάγοι παντελῶς δὲν εἶνε ἡ ἀρχή μας...
—Ὅ,τι κι' ἄν γράφῃ ἡ Παλαιὰ εἶνε ψευτιὰ καὶ πλάνη—
Ἔχομεν τὴν τιμὴν ἡμεῖς — εἶν' ὕφος Δεληγιάννη —
Νὰ σφύζῃ εἰς τὰς φλέβας μας αἷμα πιστῶν προγόνων·
Γορίλλοι εἶν' οἱ πρόπαπποι ἡμῶν, Γορίλλοι μόνον.
Προπάτορας ἐτύχαμεν πολὺ εὐγενεστέρους,
Ἤ κἂν ἀπ' τὸν θεόκουτον Ἀδὰμ ἐξυπνωτέρους...
Μπορεῖ κ' ἡ Παλαιὰ Γραφὴ ψευτιᾶς νὰ ἦνε βρόχι,
Ψεύματα λέγει ὁ Θεὸς, ἀλλὰ ὁ Δὰρβιν ὄχι!
Ἐχάθη τὸ ἰδανικόν· τοῦ τίναξαν τὴ ῥάχι
Ὁ πῆχυς καὶ τὸ νούμερο· μ' ἀγέρι δὲν δειπνοῦμε·
Ὅταν ἀδειάζει ἡ καρδιά γεμίζει τὸ στομάχι·
Τόρα στὸν τάφο μ' ἀδειανὴ κοιλιὰ δὲν θενὰ μποῦμε,
Οὔτε θενὰ στενάζωμε γιὰ μιὰ ποῦ μᾶς ἀρέσῃ.
Τὴν ὄρεξί σου ἄνοιξε τὴν πιάνεις ἀπ' τὴ μέση
