των, νὰ δημηγορῇ πρὸς τὸν λαὸν ἐξ ἁμάξης ἢ ἀπὸ τοῦ ἐξώστου, ἀπειλῶν τὴν βασιλείαν καὶ τοὺς ἀνεμομύλους, αὐτὸς. ὁ Δηλιγιάννης, ὁ ζητῶν μὲν πάντοτε τὴν πρωθυπουργίαν, ἀλλὰ δι' αὐτὸ τοῦτο κατεχλευαζόμενος ὡς ὁ δυστυχὴς ἐκεῖνος φιλόδοξος τοῦ ἀρχαίου Πειραιῶς, ὁ νομίζων ἰδικά του πάντα τὰ εἰς τὸν λιμένα εἰσπλέοντα πλοῖα, γινόμενος ἐπὶ τέλους πρωθυπουργός. Ὤ ναὶ, θὰ κηρυχθῇ ὁ μεγαλήτερος ἄνθρωπος τῆς ἐποχῆς, ἔστω καὶ χωρὶς νὰ εἴπῃ ἡ ἱστορία εἰς ποῖον γένος ἀνῆκεν... Τὸ πολὺ, πολὺ μόνον θὰ ἐπιγράψῃ ἀόρατος χεὶρ μυστηριωδῶς ὑπὸ τὸ ὄνομα Δηλιγιάννης: Τὰ μωρά του κόσμου ὁ Θεὸς ἐξελέξατο, ἵνα τοὺς ἰσχυροὺς καταισχύνῃ.
Τί σημαίνει τοῦτο; Ὅτι οἱ λαοὶ ἔχουσι πολλάκις στιγμὰς ἀκατανοήτων διαθέσεων. Εἶσαι Ἀγαμέμνων, Ἀχιλλεὺς, Ὀδυσσεύς. Ὑπάρχουσι πολλάκις περιστάσεις, καθ' οὓς τοῦτο κουράζει, δυσαρεστεῖ τοὺς λαοὺς—καὶ τοὺς ἐχθροὺς καὶ τοὺς φίλους. Καταλαμβάνονται τότε ὑπὸ ἀνεξηγήτου πείσματος, ὑπὸ ὀρέξεως καταχθονίου. Θέλουσι νὰ σὲ καταβάλωσι, διότι δὲν σὲ ἀνέχονται τόσον ὑψηλά. Ἐπειδὴ δὲ δὲν δύνανται νὰ πράξωσι τοῦτο διὰ τοῦ σοβαροῦ, τὸ πράττουσι διὰ τοῦ γελοίου. Εὐτυχὴς ὁ Θερσίτης, ὅστις δὲν διστάζει νὰ προσφέρη τὸν ἑαυτόν του—ἀρχηγόν. Ζήτω ὁ Θερσίτης! ζήτω τὸ γελοῖον, ἀφοῦ ἐκουράσθημεν ἀπὸ τοὺς σοβαροὺς καὶ τοὺς ἀγελάστους...
Ἀξιομνημόνευτοι θὰ μείνωσιν ἐν τῇ ἱστορία τοῦ κοινοβολίου οἱ ῥητορικοὶ λόγοι του ἀρχόμενοι συνήθως ὡς ἑξῆς:
«Ἐπιτρέψατέ μοι νὰ φρονῶ, κύριοί μοι, ὅτι μοὶ εἷνε ἐπιτετραμμένον...» καὶ τὰ λοιπὰ, διότι θὰ ἦτο σκληρὰ δοκιμασία διὰ τὸν ἀναγνώστην τοῦ «Ἡμερολογίου» ἡ παράθεσις ὁμοίων ρητορικῶν ἀνθέων.
Ἀλλ' ἀπεπλανήθην.
Ὁ κ. Δηλιγιάννης ἀνελάμβανε νὰ πολεμήσῃ τὴν κυβέρνησιν διὰ πᾶσαν αὐτῆς ἐπιτυχίαν ἐν τῷ ἐξωτερικῷ, διὰ πᾶσαν ἐθνωφελῆ πρᾶξιν ἐν τῷ ἐσωτερικῷ. Οἱ φρόνιμοι ἠγανάκτουν, οἱ ἀ-
