Σελίδα:Ημερολόγιο Σκόκου (1886).djvu/115

Αυτή η σελίδα δεν έχει ελεγχθεί ακόμη για πιθανά λάθη.
ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΚΟΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ


Rapelle — toi quand sous la froide terre
Mon cœur brisé pour toujours dormira;
Rapelle — toi quand la fleur solitaire
Sur mon tombeau doucement s'ouvrira.
Tu ne me verras plus; mais mon âme immortelle
Reviendra prés de toi comme une sœur fidele

Ecoute dans la nuit
Une voix qui gémit:
Rapelle — toi.

δὲν ἔχομεν τοιαύτας ἀπαιτήσεις, ἀλλὰ, πρὸς θεοῦ! ἃς ἦτο δυνατὸν ν' ἀκούωμεν καλούς στίχους, φρόνιμα νοήματα, εἰλικρινεστέρας ὁμοιοκαταληξίας. Ἡ παρ' ἡμῖν λυρικὴ ποίησις ἀφθονεῖ εἰς ὡραίους καὶ περιπαθεστάτους στίχους δοκίμων ποιητῶν. Δὲν εἷνε δυνατὸν οἱ στίχοι. οὗτοι ν' ἀντικαταστήσωσι τἄμουσα συνονθυλεύματα, τὰ ὁποῖα ἀπαρτίζουσι παρ' ἡμῖν τὴν ἐπικώμιον ποίησιν;

Θέλετε ἐν τούτοις, τελευτῶν τὴν κωμωλογίαν μου, νὰ σᾶς ἐξομολογηθῶ καὶ τὴν ἁμαρτίαν μου; Τῇ ἀληθείᾳ ἀρέσκομαι βαυκαλιζόμενος ἐν τῇ κλίνῃ μου ὑπὸ τῆς γλυκύτητος νυκτίου ᾄσματος, ἀλλ' ἀγνοῶ διατὶ ἡ διατράνωσις τοῦ ἔρωτος ὑπὸ τὰ παράθυρα, ἔστω καὶ διὰ περιπαθεστέρων ᾀσμάτων, μοὶ φαίνεται ἐνέχουσά τι τὸ κωμικὸν. Ἀγνοῶ ἂν τὸ μονοτόνως ἐν τῇ νυκτὶ κροτοῦν βῆμά μου, ἐπὶ τὰ παράθυρα τῆς ἐρωμένης μου, ἔφθασέ ποτε μέχρι τῆς γλυκείας κόρης καθ' ἣν στιγμὴν, ἀγρυπνοῦσα κλίνῃ ρεμβὴ ὑπὸ τὸ φῶς τῆς φθινούσης λαμπάδος της ἐπὶ βιβλίου τινὸς, ἢ ἔχῃ εἰς γλυκὺν ὕπνον τὰ καστανὰ ὄμματά της, ἀλλὰ νομίζω ὅτι ὃ βωβὸς ἐκείνος ἦχος, βωβὸς ὡς στεναγμὸς ἁγωνιῶτος, εἶνε ἡ εἰλικρινεστέρα ἐν τῇ μυστικότητί της καὶ μελωδικωτέρα serrenade.

Ἰουλίῳ 1885.

Πέτρος Κ. Ἀποστολίδης.


115