Ἰουλίου καὶ ἐμίσησα καὶ ἀπηχθέσθην τὴν ἀπαισίως λαρυγγίζουσαν γλαῦκα.
Ἀλλ' ὑπάρχουσιν ἐν τούτοις καὶ ἄνθρωποι, γέροντες αὐτοὶ ἰδίως, κατ' ἀρχὴν καὶ ἀδιακρίτως τρέφοντες ἀδιάλλακτον μῖσος πρὸς τοὺς κωμαστάς. Ὄχι διότι τὸ ἆσμα τοῖς διαταράσσει τὴν μακαριότητα παννυχίου ὕπνου, ὄχι διότι ἀποσπᾷ αὐτοὺς σοβαρῶν μαθηματικῶν ὑπολογισμῶν, ὄχι διότι φοβοῦνται μὴ νοθευθῇ ἀπὸ τῶν ᾀσμάτων ἡ ἁγνεία τῶν παρθενικῶν ὀνείρων τῆς γεροντοκόρης των, ὄχι διότι φοβοῦνται παθολογικήν τινα διέγερσιν τοῦ νευρικοῦ συστήματος τῆς κυρίας ἢ τῆς ὑπηρετρίας των—πράγματα ἐπίφοβα διὰ τὴν ἡλικίαν των—ὄχι διότι τοῖς ἐτάραξε τὸ οὓς ἡ κακοφωνία, ἀλλὰ διὰ τὸν ἁπλούστατον λόγον ὅτι μισοῦσι τοὺς κωμαστάς. Ὁ μέγας Ἄγγλος κριτικὸς Hazlitt δύναται νὰ μᾶς ἐξηγήσῃ τὸ φαινόμενον τοῦτο, αὐτός ὁ τόσῳ σοφῶς γράψας περὶ τῆς τέρψεως τοῦ μισεῖν· ἡμεῖς ἐν τούτοις, en attendant, θέλομεν νὰ παραδεχθῶμεν ὅτι ζηλοτυποῦσιν, οὐχὶ βεβαίως τὸ τρυφερὸν ἥμισύ των, ἀλλὰ τοὺς ἀναμιμνήσκοντας αὐτοῖς χαιρεκάκως τὴν ἀποπτᾶσαν νεότητα. Τὶς οἶδε! Οἱ τοιοῦτοι συνήθως, ὁσάκις ἀκούσωσιν ὑπὸ τὰ παράθυρά των τὸ προανάκρουσμα χορδιζομένης κιθάρας ἢ αἰσθανθῶσι προσεγγίζον τὸ ᾆσμα, αἰσθάνονται ἀσυνήθη ταραχήν. Βήχουσι, ξηροβήχουσιν, ἀνεγείρονται τῆς κλίνης, τοποθετοῦσι τον ἀπαίσιον νυκτικὸν σκοῦφον των, κατορθοῦσι νά διαφύγωσιν εὐσχήμως τὴν παρὰ τὸ πλευρόν των ἀηδῶς ἐξηπλωμένην καὶ ῥογχαλίζουσαν σύζυγον, ἀνοίγουσι βιαίως τὸ παράθυρον καὶ:
— Ντροπὴς, ντροπὴς, ἀλήθεια κι' ἀπ' ἀλήθεια, ἐκφωνοῦσι βραχνῶς. Θαρρεῖτε πῶς ἔχομε τὴν ὅρεξί σας νὰ σᾶς ἀκοῦμε νὰ γκαρίζετε; Νισάφι πειά. Δὲν ἀφίνετε, ἄνθρωπο νὰ κοιμηθῇ. Μὰ κοπιᾶστε κ' ἄλλη μιὰ φορά.....
— Μέσα, γέρω, μέσα.....
Βροχηδὸν ἔρχονται ἐκ τῶν κάτω αἱ φωναὶ καὶ ὁ γέρων βλασφημῶν κλείει ἑρμητικῶς τὸ παράθυρον, διὰ ν' ἀκουσθῇ παρὰ τῆς τρυφερᾶς συμβίας καὶ φανῇ οὕτω κηδόμενος τῆς τιμῆς, τῆς οἰκογενείας του. Ἀλλοίμονον δ' ἂν καὶ εἰς τὰς σπαρακτικὰς
