συστήματος. Οἱ δεύτεροι πάλιν, ἀφ' οὗ ἐρωτολογήσωσι καθ' ὅλην τὴν ἡμέραν ἐν τοῖς καφφενείοις ἢ τοῖς κονισαλέοις θρανίοις τοῦ Πανεπιστημίου, ἀφ' οὗ ἐξομολογηθῶσιν ἀλλήλοις τὴν σκληρότητα τῆς μελαγχροινῆς ἐκείνης ἢ τῆς γαλανομμάτας, τῆς οὐλοτρίχου ξανθῆς ἢ τῆς ἐχούσης ἐβένινον τὴν κόμην, συμφωνοῦσιν εἶτα, παραλαμβάνουσι μίαν κιθάραν ὁ εἷς καὶ ἕν βιολίον ὁ ἄλλος, κατὰ τό:
Ἔπαρε σὺ τὴ λύρα σου
Κ' ἐγὼ τὸν ταμπουρά μου....
καὶ πορεύονται οὕτω, νήφοντες συνήθως καὶ μελαγχολικοὶ ὑπὸ τὰ παράθυρα πρῶτον τῆς μιᾶς, ἔνθα ὁ ἐνδιαφερόμενος νεανίας λαμβάνει τὴν δραματικωτέραν στάσιν ὑπὸ τὴν σελήνην ἢ δίδει τὸν περιπαθέστερον τόνον εἰς τὴν φωνήν του, ἐν ᾧ οἱ ἄλλοι βοηθοῦσι περίεργοι ἢ γελῶσι καθ' ἑαυτοὺς διὰ τὰ πάθη τοῦ συναδέλφου των. Τότε ἀκούεται ἐνίοτε τριγμὸς παραθύρου ἀνοιγομένου, σημεῖον ὅτι ἀκούει ὄπισθεν αὐτοῦ ἡ κόρη τῶν ὀνείρων τοῦ δυστυχοῦς ἐραστοῦ, ἢ προβάλλει αὐθαδῶς γηραιὰ μορφὴ, ἐν τῇ ἀσφαλεστέρᾳ ἀτημελησίᾳ, ζητοῦσα ν' ἀναγνωρίσῃ τινὰ τῶν αὐθαδῶν κωμαστῶν, ἢ πρακτικώτερον κάδος διαφόρων χημικῶν ἑνώσεων κενοῦται ἐπὶ τὰς πυρεσσούσας νεανικὰς κεφαλάς. Οὕτως ἀπηλπισμένοι ἢ εὐέλπιδες, μελαγχολικοὶ ἢ σοβαροὶ, βεβρεγμένοι ὑπὸ κατακλυσμοῦ ἀηδῶν ὑγρῶν ἢ βεβρεγμένοι ἐκ τοῦ φόβου, καταλείπουσιν οἱ κωμασταὶ τὸ ἓν πεζοδρόμιον διὰ νὰ μεταβῶσιν εἰς τὸ ἄλλο καὶ διαλυθῶσι κατόπιν, μακαρίζοντες τὸν εὐτυχέστερον καὶ ἀποδίδοντες τὸ ἀτύχημα οἱ ἀτυχέστεροι εἰς τὸ ἀχόρδιστον τῆς κιθάρας ἢ τὴν νωθρότητα τοῦ βαρυτόνου ἤ τοῦ ὑψιφώνου ἐκ τῆς παρέας.
Καὶ ἐν τούτοις πόσῳ διάφοροι εἷνε αἱ ἐντυπώσεις τὰς ὁποίας προξενοῦσιν αἱ κορυβαντιώδεις οἰμωγαὶ, ἢ τὰ μελαγχολικὰ ταῦτα ᾄσματα, τὰ διαταράσσοντα τὴν σιωπὴν τῆς, νυκτὸς καὶ διαταράσσοντα τὰς σκέψεις τοῦ ἐν ἀϋπνίᾳ κατακειμένου ἐπὶ τῆς κλίνης του, ἢ τὸν ὕπνον τοῦ ἀρρώστου, ὅστις μόλις κατώρθωσε νὰ κλείσῃ
