τὰ ψοφήμια καὶ τὰ σκουπίδια. Πέτραις εἶνε καὶ τῇς κάνω ἀσβέστη.
Πέτρα εἶσαι σὺ δι' ἀσβέστην χρήσιμος. Βοηθεῖτε με, ἄνδρες.
[Ὁ Περικλῆς, ὁ Δημοσθένης καὶ ὁ Αἰσχίνης δένουσι διὰ τῶν ζώστρων των τὸν κύριον Τοτόμην καὶ τὸν ῥίπτουσιν ὀλολύζοντα ἐντὸς τῆς φλεγούσης καμίνου.]
Ἄγωμεν ἐς ᾍδου νῦν. Ἀλλ' οὐδὲ θέλω ποτὲ ἀνέλθῃ εἰς τὸ βάρβαρον ἄστυ τῶν Ἀθηνῶν.
Ἄγωμεν· θὰ πίω ὕδωρ τῆς λήθης ὅπως μὴ ἀναμιμνήσκωμαι τῶν νῦν Ἀθηνῶν.
Ἐρρέτωσαν τοιαῦται Ἀθῆναι μετὰ τοιούτων Ἀθηναίων. Βαίνωμεν.
[Ἡ σκηνὴ ἐν τῷ ᾍδῃ. Τὰ πλήθη τῶν νεκρῶν συνωστίζονται πρὸ τῆς πύλης ἐρωτῶντα τοὺς Περικλῆν, Αἰσχίνην καὶ Δημοσθένην. Φάσματα καὶ σκιαὶ περιπολοῦσιν εἰς τὸ βάθος. Μετὰ μικρὸν ἀκούεται ὑποχθόνιος δονισμὸς καὶ φαίνεται μακρόθεν ὁ Ἑρμῆς ὁδηγῶν τὴν ψυχὴν τοῦ Τοτόμη τσιτσιρίζουσαν ἔτι ἐκ τῶν φλογῶν τῆς καμίνου.]
Παραδίδω εἰς τὸ βασίλειον τοῦ ᾍδου τὸν λατόμον τῆς Πνυκός.
Δὲν θέλομεν αὐτὸν μεταξὺ ἡμῶν. Ἀπάγαγε αὐτὸν, Ἑρμῆ, μακρὰν εἰς τὰς ἀβύσσους.
