ἐπισκεφθῶ τὸ ἄστυ τῆς Παλλάδος. Δὲν ἀκούεις ὅτι ἐπέδραμον σατράπαι ἐκ τῆς Περσίας;
Ἀδύνατον! Νεκροί τινες νεήλυδες, οἰκοῦντες πρὸ μικροῦ ἐν Ἀθήναις παρὰ τὸ ἀρχαῖον Δίπυλον, εἶπόν μοι χθὲς κατελθόντες ἐνταῦθα ὅτι ὁ λοιμός, ὑφ' οὗ ἀπέθανες Περίκλεις, λυμαίνεται ἔτι τὰς Ἀθήνας.
Ἂς ἀποθάνω δὶς ὑπὸ τοῦ λοιμοῦ! Ἔλθετε κἂν νὰ περισώσωμεν τὴν Πνύκα.
Ἄγωμεν! Ὁ ψυχοπομπὸς Ἑρμῆς δὲν θ' ἀρνηθῇ νὰ ὁδηγήσῃ ἡμᾶς εἰς Ἀθήνας!
[Ἀφανίζονται πάντες εἰς τὸ χάος τοῦ ᾍδου. Ὁ κ. Κοντόπουλος κινεῖ περιλύπως τὴν κεφαλὴν εἰς ἔκφρασιν οἴκτου καὶ συγχέεται εἶτα μετὰ τῶν ψυχῶν χωρῶν εἰς τὸ βάθος.]
[Ἐν Ἀθήναις. Ὁ Δημοσθένης καὶ ὁ Αἰσχίνης ἀνέρχονται διὰ τῆς πλατείας τοῦ Θησείου τὴν ὄπισθεν τῆς Ἀκροπόλεως ὁδὸν περιεργαζόμενοι τὰ πέριξ μετ' ἐκπλήξεως. Ἀσθμαίνων καὶ βαθέως ἀναπνέων ἵσταται ὁ
Βαβαί! Εἶνε λοιπόν χοῖρος αὐτὸς ὁ νεώτερος πολιτισμὸς ἀφοῦ κυλίεται, τρέφεται καὶ ζῇ διὰ τοῦ βορβόρου; Μικροῦ δεῖν ἀπέθανον ἐξ ἀσφυξίας.
Φοβοῦμαι μὴ ὁ φιλοπαίγμων Ἑρμῆς ἀπεπλάνητεν ἡμᾶς εἰς τὴν χώραν τῶν Κάφρων.
