μὲ τὴν ἥσυχον φωνήν του. νά πιάστε τὰ ταμπούρια, καπεταναραῖοι, καὶ ὑπομονή, ντέ· ὅποιος ἀγαπάει τὴν πατρίδα θὰ ὑποφέρῃ.
Ἐπὶ ὀκτὼ ἡμέρας ἔμεινεν ὁ καπετὰν Γιαννάκης εἰς τὰ ταμπούρια, τὰ πρὸς τὴν Δαύλιαν, φυλάσσων ἀγρύπνως καὶ τρώγων ξηρὰς μόνον ἐλαίας μετὰ τῶν στρατιωτῶν. Ὅτε δὲ ἐπειράθησαν οἱ Ἀλβανοὶ νά φύγουν, ἀπεδεκάτισαν αὐτούς, κινηθέντες ὅλοι κατὰ διαταγὴν τοῦ Καραϊσκάκη καὶ συνετελέσθη ἡ φοβερὰ ἐκείνη φθορὰ τῶν πολεμίων καθ' ὅλην τὴν νύκτα τῆς εἰκοστῆς τετάρτης Νοεμβρίου.
Μετὰ τοῦτο ὁ καπετὰν Γιαννάκης, κατὰ διαταγὴν τοῦ Καραϊσκάκη, ἐπέστρεψε πάλιν εἰς Ναύπακτον καὶ ἐπανέλαβε μετ’ ἄλλων ὁπλαρχηγῶν τῆν πολιορκίαν τοῦ φρουρίου. Ἔκαμον πολλὰς ἀποπείρας ἐκεῖ πρὸς κυρίευσιν αὐτοῦ καὶ κλίμακας μετεχειρίσθησαν πολλάκις, ἀλλ’ ἡ ἀνδρεία τῶν ἐν αὐτῷ ἀλβανῶν καὶ ἡ ἐπιμονὴ τοῦ φρουράρχου των Ἰουσοὺφ πασὰ ὅλας τὰς ἐματαὶου. Κατὰ τὰς ἐξόδους ὅμως τὰς ὁποίας ἔκαμνεν ἀπὸ καιροῦ εἰς καιρὸν οἱ Ἀλβανοί, πρὸς πορισμὸν τροφίμων, πάντοτε κατεφθείροντο ὑπὸ τῶν Ἑλλήνων. Μίαν φορὰν ἐξῆλθον πρὸς τοῦτο ἑξήκοντα ἱππεῖς· ἐνῷ ὅμως ἐπέστρεφον νὰ εἰσέλθωσι πάλιν εἰς τὸ φρούριον, ὁ καπετὰν Γιαννάκης, ὁ Χωσάδας καὶ ὁ Δημήτριος Κάρμας, κρυβέντες εἰς Πλάλαν, ἐπετέθησαν αἴφνης κατ’ αὐτῶν καὶ τοὺς ἠνάγκασαν νὰ ῥιφθῶσιν εἰς τὴν θάλασσαν. Οἱ πλείστοι ἐπνίγησαν, ἕνας ἐτράπη εἰς τὸ μέρος τῆς ξηρᾶς καὶ ἐφονεύθη ὑπὸ τοῦ Χωσάδα, ὀλίγοι δέ, τρεῖς τέσσαρα, κατώρθωσαν νὰ εἰσέλθωσιν εἰς τὸ φρούριον.
Οὕτω διῆλθεν ἐκεῖ τὸν καιρὸν ὁ καπετὰν Γιαννάκης, πολεμῶν καὶ πολεμούμενος, μέχρις οὗ ἔφθασεν ὁ Κυβερνήτης. Τότε παρεδόθη ἡ ἡ φρουρὰ τῆς Ναυπάκτου εἰς τοὺς Ἕλληνας καὶ ἔληξεν ὁ ἀγών· τότε καὶ ὁ καπετὰν Γιαννάκης ἀπεσύρθη εἰς τὴν πατρίδα του, φέρων τὰς οὐλὰς εἰς τὸ σῶμα καὶ τὸν βαθμὸν τῆς ὑποχιλιαρχίας ὅν τῷ ἔδωκεν ἡ Κυβέρνησις κατὰ τὸν Μάρτιον τοῦ 1825, ἀμείβουσα τοὺς ἀγῶνάς του. Κατὰ τὸ 1835 ὑπέβαλε τὸ δίπλωμά του τοῦτο εἰς τὴν ἐπιτροπὴν τοῦ ἀγῶνος, ἀλλ’ ἔμεινεν ἄγνωστον εἰς τὰ ἀρχεῖα τοῦ Λοιδωρικίου μέχρι τοῦ 1886. Οὕτω κατεπλακώθη τὸ δίπλωμα, κατεπλακώθησαν καὶ αἱ ὑπηρεσίαι του...
Ανδρεας Καρκαβιτσας
Ὁ ἐπιχειρῶν ἐν ταῖς λύπαις τῆς καρδίας, νὰ παραμυθήσῃ ἐκεῖνον ὅστις θέλει νὰ εἶνε ἀπαραμύθητος, ἀφαιρεῖ παρ’ αὐτοῦ τὴν μόνην ἀπομείνασαν παραμυθίαν.
Ὀλίγα εἶνε τὰ μέλη τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος, τὰ ὁποῖα, ἐκτὸς τῆς σπουδαιότητος ἣν ἔχουσι διὰ τὴν ζωήν, ἀποτελοῦσι συγχρόνως καὶ ἕνα τῶν κυριωτέρων παραγόντων τῆς καλλονῆς του.
Τοιοῦτον μέλος εἶνε ὁ λαιμός, διότι εἰς τὸν στενὸν αὐτοῦ χῶρον περικλείονται σπουδαιοτατα ὄργανα διὰ τὴν ζωήν, διασχίζουσιν αὐτὸν τὰ νεῦρα τὰ ῥυθμίζοντα τὰς κινήσεις τῆς ἀνάπνοῆς καὶ τοὺς παλμοὺς τῆς καρδίας, δι’ αὐτοῦ ἀνέρχονται πρὸς τὸν ἐγκέφαλον τὰ τρέφοντα τοῦτον αἱματοφόρα ἀγγεῖα, κατέρχονται δὲ οἱ ὀχετοί, δι’ ὧν εἰσάγομεν εἰς τὸ πειναλέον σῶμά μας τὰς τροφὰς καὶ τὸν ἀπαραίτητον εἰς τὴν ζωὴν ἀτμοσφαιρικὸν ἀέρα, ἄνευ τοῦ ὁποίου δὲν δυνάμεθα νὰ ὑπάρξωμεν οὐδ’ ἐπὶ πέντε λεπτὰ τῆς ὥρας.
Τὸ πολυσήμαντον τοῦτο μέλος τοῦ σώματος μας ἐφρόντισεν ἡ φύσις νὰ κοσμήσῃ καὶ διὰ πολλῶν χαρίτων, περιττὸν δὲ εἶνε εἰς τὰς ἀπερίττους ταύτας σημειώσεις νά προσθέσωμεν ἐκτενῆ περιγραφὴν αὐτῶν καὶ ν’ ἀποδείξωμεν πόσον ἐξαίρει τὰς ἄλλας τοῦ σώματος καλλονὰς λαιμὸς ἁρμονικῶς καὶ καλῶς ἐσχηματισμένος, ὁποῖος εἶνε ὁ τῶν γυναικῶν, ἐν ᾧ ὁ ἀνδρικὸς φέρει, ὡς ἐπὶ τὸ πολύ, τὴν ἀσχημίζουσαν ἐκείνην εἰς τὰ ἐμπρὸς προεκβολήν, τὴν ἀποκαλουμένην μῆλον τοῦ Ἀδὰμ καὶ σχηματιζομένην ὑπὸ τοῦ θυρεοειδοῦς χόνδρου τοῦ λάρυγγος.
Ἀλλὰ καὶ ὡς πρὸς τὰς ἀσθενείας παρετηρήθη ὅτι μεγάλην ἔχει σημασίαν ὁ σχηματισμὸς τοῦ λαιμοῦ.
Οἱ ἐπιρρεπεῖς εἰς στηθικὰ νοσήματα ἔχουν τὸν λαιμόν των συνήθως ἐπιμήκη, ἰσχνὸν καὶ λεπτόν, εἶνε δὲ καὶ οἱ ἴδιοι ἰσχνοὶ τὸ σῶμα, ἀσθενικοὶ, καὶ ἀδύνατοι, ἀφ’ ἑτέρου δὲ οἱ ἔχοντες τὸν τράχηλόν των πάρα πολύ βραχὺν καὶ συμπεπιεσμένον ἐπὶ τοῦ κορμοῦ ὑπόκεινται συχνὰ εἰς τοὺς κινδύνους τῶν ἐγκεφαλικῶν συμφορήσεων καὶ τῆς ἀποπληξίας.
Ὁ Γάλλος παθολόγος καὶ πειραματιστὴς Brown-Seguard ἐξήτασε κατὰ διαφόρους τρόπους τὸν λαιμὸν καὶ εὗρεν ὅτι, ἀφαιρουμένου τοῦ δέρματος—τὸ ὁποῖον εἶνε πολύ εὐαίσθητον—τὰ λοιπὰ ὄργανα, κυρίως δὲ ὁ λάρυγξ καὶ ἡ τραχεῖα ἀρτηρία, δεικνύουσι σχετικήν τινα ἀναλγησίαν καὶ τὸ φαινόμενον τοῦτο ἐξηγεῖ τοὺς ὀλίγους πόνους, τοὺς ὁποίους αἰσθάνονται οἱ ὑποβαλλόμενοι εἰς ἐγχειρίσεις τῶν ὀργάνων τούτων.
Χωρὶς λοιπὸν ν’ ἀμφιβάλλωμεν περὶ τῆς ὁμολογουμένης ἡρωϊκότητος τοῦ ἀποθανόντος
