μείνῃ ὁμηρεύουσα παρὰ τῷ Αὐτοκράτορι μετὰ τοῦ υἱοῦ αὐτῆς Ἰωάννου[1].
(Π) Τοὺς ἔρωτας τοῦ Μιχαὴλ καὶ τὰ παθήματα τῆς Θεοδώρας καὶ τὴν ἐνάρετον αὐτῆς ὑπομονὴν σιωπᾷ ἡ ἱστορία· ὅθεν ὅλα τὰ περὶ τούτων μνημονευόμενα ὑπὸ τοῦ Ἰὼβ, ὄχι μόνον εἶναι παθητικὰ, ἀλλὰ καὶ λόγου ὄχι μικροῦ ἄξια.
(Ρ) Τῷ δεσποτικῷ ἀξιώματι ἐτιμήθησαν ὑπὸ Ἰωάννου τοῦ Λασκάρεως διὰ τὴν κηδεστίαν ὅ τε Νικηφόρος καὶ ὁ πατὴρ αὐτοῦ Μιχαὴλ[2].
(Σ) Ἡ ἐπ’ ὀνόματι τοῦ μεγαλομάρτυρος ὑπὸ Θεοδώρας κτισθεῖσα ἐκκλησία φέρει τώρα τὸ ὄνομα τῆς οἰκοδομησάσης, διότι ἐκεῖ σώζεται καὶ τὸ μνημεῖον αὐτῆς. Τὸ ἐπίθετον Παναγία συνεκφέρει ὁ μεταφραστὴς τοῦ Ἰὼβ μετὰ τῶν λέξεων ὁδῶν βρύσεως, χάριν ὡς φαίνεται, προσδιορισμοῦ. Ἡ ἐκκλησία Παντάνασσα ἀπέχουσα δύω περίπου ὥρας τῆς πόλεως εἶναι ἔρημος ἐπὶ τοῦ παρόντος· ὑπάρχει δὲ ἐντὸς τῆς πόλεως ἑτέρα ἐπικαλουμένη Εὐαγγελίστρια ἢ Παρηγορήτισσα. Ὁ Σπὸν[3] καὶ ὁ Οὐελέριος (Wheler)[4] ὁμοιολεξεὶ διηγοῦνται ὅτι ἔμαθον παρά τινος πλουσίου ἐμπόρου τῆς Ἄρτης (ἔτει 1675) ὅτι ἡ ἐκκλησία αὕτη εἶναι μέγιστον κτίριον ἔχον τόσας θύρας καὶ θυρίδας ὅσαι τοῦ ἔτους αἱ ἡμέραι, καὶ ἐπιστηριζόμενον εἰς μαρμαρίνους στύλους ὑπὲρ τοὺς διακοσίους, καὶ ὅτι ἐπιγραφὴ τις ἄνωθεν τῆς μεγάλης πύλης μαρτυρεῖ ὅτι ἐκτίσθη ὑπὸ Μιχαὴλ Δούκα τοῦ Κομνηνοῦ. Ἡ διήγησις αὕτη ἐπιβεβαιόνει τὰ παρὰ τοῦ Ἰὼβ εἰρημένα· καὶ ἐπειδὴ ἡ ἐποχὴ τῆς ἀνεγέρσεως ἀνάγεται οὕτω εἰς τὸν ΙΓ΄ αἰῶνα, παραλόγως ὁ Πουκευΐλλιος[5] διϊσχυρίζεται ὅτι ᾠκοδομήθη μὲν κατὰ διαταγὴν τοῦ Μιχαὴλ, ἀλλὰ τὸ 1071. Προσθέτει δὲ ὁ περι-
