τούτου ὡς Δεσπότου τῆς Ἀκαρνανίας καὶ Αἰτωλίας, ἤτοι τῆς Δύσεως, τὸν χαρακτηρίζει φιλοτάραχον, παρασπονδοῦντα κατὰ πᾶσαν ἀφορμὴν, καὶ ἐκστρατεύοντα ἐναντίον τῶν Αὐτοκρατόρων, ποτὲ μὲν τοῦ Ἰωάννου, ποτὲ δὲ τοῦ Θεοδώρου, ἐνίοτε τοῦ ἀνηλίκου Ἰωάννου καί ποτε τοῦ Μιχαὴλ, ἐν μέσῳ τῶν πολλῶν τοῦ πολέμου στροφῶν καὶ τῶν κύβων τῆς τύχης νικῶν ἐξ ἀμοιβῆς καὶ νικώμενος. Ἡ δὲ γυνὴ αὐτοῦ Θεοδώρα εἰκονίζεται συνετὴ, ἀξιοσέβαστος καὶ τῶν πολιτικῶν πραγμάτων ἔμπειρος. Θέλων ὁ Μιχαὴλ νὰ συνδιαλλαχθῇ πρὸς τὸν Ἰωάννην ἐπροσπάθει νὰ συνάψῃ διὰ γάμου τὸν υἱόν του Νικηφόρον μετὰ τῆς Μαρίας θυγατρὸς τοῦ βασιλέως Θεοδώρου Λασκάρεως. Καὶ τότε ἡ Θεοδώρα συνώδευσε τὸν υἱόν της τοῦτον εἰς τὴν Ἀνατολὴν καὶ πρὸς ἐπίσκεψιν τῆς νύμφης καὶ πρὸς βεβαίωσιν τῶν συμφωνιῶν, καὶ τούτων γενομένων ἐπέστρεψε μετὰ τοῦ υἱοῦ καταλιποῦσα τὴν νύμφην εἰς τὸν πατρικόν της οἶκον, καὶ λαβοῦσα παρὰ τῶν κηδεστῶν ὑπόσχεσιν νὰ τελεσθῇ ὁ γάμος τὸ ἑπόμενον ἔτος[1]. Ἐπειδὴ δὲ ὁ Μιχαὴλ παραβὰς πάλιν τοὺς ὅρκους ἐκινεῖτο (1255) κατὰ τοῦ Θεοδώρου τοῦ Λασκάρεως, ἀναλαβὼν στράτευμα ὁ αὐτοκράτωρ διευθύνετο εἰς τὴν Θεσσαλονίκην. Ἀλλὰ δὲν εἶχεν ἔτι ὑποδεχθῆ ἡ Μακεδονία τὰ βασιλικὰ στρατεύματα, ὅτε ἡ Θεοδώρα ἐλθοῦσα πρὸς αὐτὸν ἐπρόβαλλε νὰ τελεσθῶσιν οἱ γάμοι τοῦ υἱοῦ της Νικηφόρον μετὰ τῆς θυγατρὸς τοῦ βασιλέως Μαρίας, καὶ ν’ ἀποδώσῃ προσέτι ὅσα μέρη τῆς ἐπικρατείας τῶν Ῥωμαίων εἶχεν ὁ ἀνὴρ αὐτῆς κυριεύσει ληστρικῷ τῷ τρόπω. Καὶ ἐπειδὴ ταῦτα μετ’ ὀλίγον εὐκόλως ἐπραγματοποιήθησαν, ἡ Θεοδώρα ἐπανῆλθε πρὸς τὸν ἄνδρα συμπαραλαβοῦσα καὶ τὴν ἐπὶ τῷ υἱῷ νύμφην[2]. Ἀφοῦ δὲ ὁ Παλαιολόγος, ἐκδιώξας τοὺς Λατίνους, ἀνέλαβε τὴν Κωνσταντινούπολιν, ὁ Μιχαὴλ ἔπεμψεν ἐγγὺς τοῦ 1263 τὴν Θεοδώραν , ἵνα διαπραγματευθῇ πρὸς αὐτὸν περὶ εἰρήνης καὶ δια-
Σελίδα:Ελληνομνήμων Αρ.1 (1843).djvu/52
Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
52
ΕΛΛΗΝΟΜΝΗΜΩΝ
