τρομερὸς ἀπὸ τὸν σκοτεινὸν γνόφον, καταιγίδος καὶ νεφέλων πυκνῶν.
Ἐνθυμίζου, ζωγράφε, ὅταν ποιῇς μίαν μόνην μορφὴν νὰ φεύγῃς τὰ ἐναρμόσματα αὐτῆς, τόσον εἰς τὰ μέρη ὅσον καὶ εἰς τὸ πᾶν· διότι ἐσὺ ἔχεις νὰ μάχεσαι μὲ τῶν ἰδιωτῶν τὴν ἀμάθειαν εἰς τὴν αὐτὴν ἐπιστήμην· καὶ εἰς τὰς ἱστορίας κάμνε ὅλους ἐκείνους τοὺς τρόπους ὁποῦ σοῦ συμβαίνουσι, καὶ ἐξόχως εἰς τοὺς πολέμους, ὅθεν ἀναγκαίως τυγχάνουσιν ἄπειρα ἁρμόσματα καὶ λυγίσματα εἰς τοὺς κατασκευαστὰς τοιαύτης διχονοίας, ἡ μᾶλλον εἰπεῖν παραφροσύνης θηριώδους.
Τὰ πρῶτα χρώματα ὀφείλουσι νὰ ἦναι ἁπλᾶ, καὶ οἱ βαθμοὶ τῶν λεπτωμάτων τους, ἅμα σὺν τοῖς βαθμοῖς τῶν διαστημάτων τους, πρέπει νὰ συναρμόζωνται, δηλονότι αἱ μεγαλότητες τῶν πραγμάτων μετέχουσι πλέον ἀπὸ τὴν φύσιν τῆς στιγμῆς, ὅταν αὐταί εἰσι πλησιώτεραι, καὶ τὰ χρώματα ἔχουσι νὰ μετέχουν ἀπὸ τὸ χρῶμα τοῦ ὁρίζοντός του, ὅταν αὐτὰ εἰς ἐκεῖνον ἔχουν πλέον ἐγγύτητα.
