ἐν Καλάμαις, παραλαβὼν ὁ ἀγαθὸς καὶ οὐχ ἧττον ἀνδρεῖος Σχυλεμβούργιος κατέταξεν εἰς τοὺς περὶ αὑτὸν ἀξιωματικοὺς, καὶ ἀνέὃειξεν ἔπειτα, ταγματάρχην. Ἐνορῶν δὲ εἰς τὸ ἦθος τοῦ νέου, ὡς αὐτὸς ὁμολογεῖ ἐν τῷ μνησθέντι μαρτυρικῷ, ἐξαίρετον τινὰ εὐφυΐαν καὶ πρὸς ἄλλα, μάλιστα δὲ πρὸς τὴν γραφικὴν τέχνην ἐν γένει, εἰσήγαγεν αὐτὸν εἰς τοὺς ἀρίστους τῶν ἐν Βενετίᾳ ζωγράφων, πρὸς τοὺς ὁποίους καὶ φοιτῶν ὁ Νικόλαος ἐπέδωκε θαυμασίως. Ὁ δὲ προστάτης αὐτοῦ, παρὰ τῷ ὁποίῳ καὶ διετέλεσε δέκα συνεχῆ ἔτη, λαβὼν πεῖραν τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς πίστεώς του, ἐπέτρεψεν εἰς αὐτὸν τὴν ἀγορὰν ζωγραφιῶν καὶ τὴν ἐπιμέλειαν τῆς πινακοθήκης του. Διὸ μαρτυρῶν τὴν ἰδίαν εὐγνωμοσύνην δὲν ἔλειψε νὰ συστήσῃ τὸν Νικόλαον ἐπανερχόμενον εἰς Κέρκυραν, ὅπου ἀνέδειξεν αὐτὸν ἡ πολιτεία τῷ 1745 ταγματάρχην ἐν τῇ χωροφυλακῇ τῆς τε πόλεως καὶ πάσης τῆς νήσου, προσθέσασα τὴν ἀξίαν ταύτην εἰς τὴν ὁποίαν εἶχεν ἤδη ταγματάρχου ἐν τῷ μηχανικῷ.
Μετοικήσας δὲ εἰς Ζάκυνθον ἐνησχολήθη εἰς τὴν προσφιλῆ αὐτοῦ τέχνην· καὶ ἐκ τῶν ἔργων του ἐπαινεῖται μάλιστα ἡ λειτανία τοῦ ἁγίου Διονυσίου, ὡς ἐτελεῖτο τότε ἐν τῇ νήσῳ, ἐν ᾗ ἀπεικάζονται πολλὰ τῶν κατ’ ἐκεῖνον τὸν τόπον καὶ χρόνον γνωστὰ πρόσωπα· ἀνάκειται δὲ ἡ εἰκονογραφία αὕτη ὑπὸ τὸν γυναικωνίτην τῆς ἐπ' ὀνόματι τοῦ αὐτοῦ ἁγίου ἐκκλησίας. Ἔργα τοῦ αὐτοῦ ζωγράφου εἶναι καὶ δύο μικραὶ εἰκόνες (ἴδε ὁ ἄνθρωπος καὶ ὁ μέγας ἀρχιερεὺς, κτῆμα ἀμφότεραι τοῦ ἐν Λευκάδι νομοδιδάκτορος Ἀντωνίου τοῦ Κόνταρη.
Ὁ Νικόλαος ἐτελεύτησεν ἐν Ζακύνθῳ καταλιπὼν ἐκ γυναικὸς Λευκαδίας καὶ ἄῤῥενα παῖδα, ὅςτις, ἀπὸ τοῦ πάππου ὡσαύτως Παναγιώτης ὀνομασθεὶς, ἵνα μὴ ἀήθως προσπίπτῃ τὸ ὄνομα εἰς τῶν Ἰταλῶν τὰς ἀκοὰς, μετεποίησεν αὐτὸ εἰς τὸ Μαρῖνος, ὥσπερ καὶ ἕτεροι τῶν ἐφ’ ἡμῶν Ἑλλήνων ἔπραξαν ὑποθωπεύοντες τοὺς ἑτερογλώσσους. Οὗτος ὑπῆρξεν ὁ τελευταῖος ἐπίβιος τῆς οἰκογενείας τοῦ Δοξαρᾶ γενομένης ἔκτοτε Λευ-
