Εἴς τινας περγαμηνὰς, τὰς ὁποίας ἔτυχε νὰ ἴδωμεν, ἱστορεῖται ὅτι ὁ ἱππότης Νικόλαος Δοξαρᾶς ἐκ τῆς ἐπαρχίας Μάνης ἀπολιπὼν τὴν πατρίδα καὶ τὰ ἑαυτοῦ, ἐπὶ σκοπῷ νὰ διατελέσῃ τὸν βίον ἀτυράννευτον ὑπὸ τὴν σκέπην τῆς ἑνετικῆς προστασίας, κατέφυγεν εἰς Ζάκυνθον· καὶ ὅτε ἠγέρθη ὁ πόλεμος τῷ 1685, ἀνέλαβε τὸ μέγα καὶ ἐπικίνδυνον ἔργον τοῦ ν’ ἀποτήσῃ ἀπὸ τῶν Τούρκων τοὺς συνεπαρχιώτας αὐτοῦ ὑπὲρ τῆς ἑνετικῆς πολιτείας, καὶ νὰ ὑπεκκαλύψῃ εἰς αὐτὴν τὰς δυνάμεις καὶ τὰ κινήματα τῶν πολεμίων· ὅτι συνετέλεσεν ὄχι ὀλίγον εἰς τὴν ἅλωσιν τῶν φρουρίων Ζαρνάτας, Κελεφᾶ καὶ Πασσαβᾶ, καὶ ὅτι ἔχων μεθ’ ἑαυτοῦ ἀξιόχρεον δύναμιν ὑπηρέτησε χρησίμως εἰς τὸ στενὸν τῆς Κορίνθου. Ὅθεν αἱ ὑπηρεσίαι αὗται ἀντεμείφθησαν δι’ ἐπιχωρήσεως ἐγγείων κτημάτων ἐν Πελοποννήσῳ, καὶ διὰ τιμῶν[1]. Τὴν αὐτὴν μαρτυρίαν παρέχει καί τις τῶν ἑνετικῶν πραγμάτων συγγραφεύς[2].
Ἀναφέρεται προσέτι εἰς τὰς εἰρημένας περγαμηνὰς καὶ εἰς ἄλλα ἔγγραφα ὅτι ὁ ἱππότης Παναγιώτης τοῦ Νικολάου ἐμιμήθη τὸ πατρικὸν παράδειγμα· ἐστράτευσεν εἰς Χίον ἔχων μι-
- ↑ Δόγματα—τὸ μὲν, τοῦ Δουκὸς Φραγκίσκου τοῦ Μαυροκηνοῦ, τότε στολάρχου, 10 Ὀκτωβρίου 1685—τὸ δὲ, τοῦ στολάρχου Ἀλεξάνδρου Μολίνου τῷ 1696.
- ↑ Alessandro Locatelli—Racconto istorico della Veneta guerra in levante —Τομ, A΄. σ, 94-146-163—Camillo Contarini—Della guerra di Leoboldo Ι, Imperatore, e de’ principi collegali contra il Turco — Μέρ, Α΄. Βιβλ, ς. σ, 452.
