Σελίδα:Ελεγεία και Σάτιρες.djvu/93

Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
«MAMAN!.. JE VOUDRAIS»

—Νὰ πεθάνω, θέλω τώρα, Χριστέ μου»,
ἐψιθύρισε τρυφερά.
—«Νὰ πεθάνη κανεὶς ἀπὸ χαρά,
κυρία, δὲν ἄκουσα ποτέ μου».

Ἀλλ’ ἐκείνη, καθώς, ἄξαφνα ὀρθή,
χάμου τὸν κορσέ της ἐπάτει:
—«Ἤταν ὄνειρο, λέει, καὶ φρεναπάτη.
Ἄ, πῶς εἴχατε γυμνωθεῖ!

Paul-Jean Toutlet

90