Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
— 17 —
Ἐγγύς, μακράν, εἰς τ’ ἀνοικτὰ,
ἐκ σκοτεινοῦ πυθμένος,
ὄντ’ ἀναδύονται φρικτὰ,
ὅσα πλωτά, ὅσα νηκτὰ,
καὶ πᾶν ἐνύδρων γένος.
Τὸ κῦμ’ ἀφρίζον ἡ οὐρὰ
τῆς ἱπποκάμπης πλήττει.
Φυσῶσ’ εἰς ὕψος τὰ νερὰ,
καὶ, βαρεῖς ὄγκοι, σοβαρὰ
προβαίνουσι τὰ κήτη.
Βάλλουσιν ἔρωτες ὁ εἷς
τὸν ἄλλον μὲ κογχύλας·
καὶ παίζουσαι μετὰ βοῆς,
ἡ Ναϊὰς κ’ ἡ Νηρηῒς
διώκουσιν ἀλλήλας.
Σειρῆνα φέρων, ὁ δελφὶν
ὁρμᾷ ἐν τῶν ἀδύτων,
καὶ προκαλεῖ τὴν ἀδελφὴν
εἰς τοῦ ἀφροῦ τὴν κορυφὴν
ὀχούμενος ὁ Τρίτων.
Σεμνὸς ὁ θίασος σοβεῖ,
ὡς φέρεται ὁ κέλης,
εἰς συνοδίαν εὐσεβῆ·
καὶ ὕμνος ἀντηχεῖ, «Εὐοὶ
εὐὰν, υἱὲ Σεμέλης!»
