Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
— 11 —
Ἡ κόρη βλέπ’ ἡ τρυφερὰ
τὴν ἀπειλοῦσαν πάλην
καὶ ὡς δειλὴ περιστερὰ,
πρὸς τὴν προστάτιν ἀφορᾷ
τοῦ ἑραστοῦ ἀγκάλην.
Αὐτὸς δὲ κύπτει, τὴν φιλεῖ,
κ’ ἐγείρεται ὀργίλος.
Τὸ βλέμμα σπινθηροβολεῖ,
προτεταμένον προκαλεῖ
τὸ εὐγενές του χεῖλος.
—«Τί θέλετε;» τοὺς ἐρωτᾷ
καὶ εἷς προπέτης ναύτης
τῷ λέγει· «Θέλομεν αὐτὰ
τὰ ψέλλια τὰ τοῤῥευτὰ
μετὰ τῆς κόρης ταύτης.
—«Σὲ δὲ τὸν νέον τὸν καλὸν
ταλάντου θὰ πωλήσω
εἰς τὰς φυλὰς τῶν Σικελῶν.»—
Ὁ δ’ ἀπεκρίθη ἀπειλῶν·
—«Παράφρονες, ὀπισω!
—«Ληστῶν ἀγέλη εἶσθε σεῖς!»
Κ’ ἐκάγχασαν ἐκεῖνοι,
κ’ ἐχώρει ἕκαστος θρασὺς,
κ’ ἐπὶ τὴν κόρην τοὺς δασεῖς
βραχίονας ἐκίνει.
