ΕΙΣΑΓΩΓΗ.
Τὸ ἔργον τοῦ Νίτσε, ἔχει παράδοξη καὶ πολυκύμαντη μοῖρα. Φαίνεται γονιμώτερο εἰς συμπτωματικὲς παρεξηγήσεις παρὰ εἰς ἄμεσην ἐπίδρασιν ἐπὶ τῶν εὐρωπαϊκῶν συνειδήσεων. Ὁ Νίτσε ἔχει τύχην ὅμοια μὲ τὴν τύχη τῶν μεγάλων ἱδρυτῶν θρησκειῶν. Ζεῖ, δι’ ὀλίγων φράσεων καὶ ἀξιωμάτων ποῦ ἀποσπάσθηκαν βίαια ἀπὸ τὴν πυκνὴ ψυχὴ τοῦ ἔργου του καί, ματωμένες ἀκόμη, ἐρρίχτηκαν τροφὴ τῶν περίεργων καὶ τῶν ἐρασιτεχνῶν.
Εἰς τὰ μέρη μας, ὁ νέος Ζαρατούστρας, ἐκυλίστηκε χαμηλά, πολὺ χαμηλά. Δὲν ὑπάρχει ἀνάγκη νὰ ἐπιμείνουμε. Καὶ οἱ γραμμὲς αὐτές, παρμένες ἀπὸ ἕνα γράμμα τοῦ Νίτσε πρὸς τὸν σύντροφον τῶν δεινῶν ἡμερῶν, Πέτερ Γκάστ, ἐξηγοῦν καὶ δικαιολογοῦν:
«Θὰ διατρέξουν τὸ βιβλίο μου. Θὰ γίνῃ θέμα συνδιαλέξεων. Αὐτὸ μὲ ἀηδιάζει. Ποιὸς εἶνε ἀρκετὰ σοβαρὸς γιὰ νὰ μ’ ἀκούση; Ἂν εἶχα τὴν ἐπιβολὴ τοῦ γηραιοῦ Βάγνερ, αἱ ὑποθέσεις μου θὰ εὑρίσκουνταν σὲ καλλίτερο σημεῖο. Ἀλλὰ τώρα, κανεὶς δὲν θὰ ἐμποδίσει ἀπὸ τοῦ νὰ γίνω βορὰ τῶν «ἀνθρώπων τῶν γραμμάτων». Κατὰ διαβόλου! Καὶ ὁ Νίτσε ἐκατήντησε, ἄθελα του ἀπολογητὴς ὅλων τῶν
