Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
ΔΟΞΑ Κ’ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ
1
Πόσον καιρὸ κάθεσαι πιὰ μὲς τὴν κακοτυχιά σου;
Πρόσεξε! Ἀκόμα ξεκλωσιάζεις μου ἕν’ αὐγό.
ἕν’ ἀπὸ βασιλίσκο αὐγό,
μὲ τὴν πολυκαιρνή σου κλάψια.
Ὁ Ζαρατούστρας τί γλυστράει μὲς τοῦ βουνοῦ τὴ ράχη;—
Σπυριάρης, ὑποψιάρης, σκοτεινὸς
ὁ ποὺ μακριὰ κατασκοπεύει—
μὰ ξάφνου ἀστράφτει
φωτερά, τρομαχτικὰ
ἀπὸ τὸ χάος στὸν οὐρανὸ ἕνας χτύπος·—
μὲς τὸ βουνὸ τὰ σωτικὰ τραντάζουν…
Ὅπου μῖσος καὶ κεραυνὸς
ἕνα ἔγεινε, κατάρα—,
ἀπάνου τόρα στὰ βουνὰ ἡ ὀργὴ τοῦ Ζαρατούστρα
μουκρίζει, καιροσύγνεφο τοῦ δρόμου του γλυστράει.
Ἂς χωθεῖ ὅποιος στερνὴ σκεπὴ ἔχει!
Μαζί σας στὸ κρεβάτι, τρυφηλοί!
Τόρα σταυρόνονται οἱ βροντὲς στὸ θόλο ἀπάνου,
21
