Κάθε πρᾶγμα ποὺ ξέρει νὰ τρέχει δὲν πρέπει νἄχει τρέξει αὐτὸ τὸ δρόμο; Κάθε πρᾶγμα ποῦ μπορεῖ νὰ γίνει δὲν πρέπει νά ἔχει ἤδη γίνει, ἐκτελεσθεῖ, περάσει;
Καὶ ἄν ὅτι ὑπάρχει, ἔχει ἤδη ὑπάρξει, τὶ νομίζεις νἄνε γιὰ τούτη τὴ στιγμή; Αὐτό τὸ περίστυλο κι αὐτὸ ἀκόμα δὲν πρέπει ἤδη — νἄχει ὑπάρξει.
Καὶ ὅλα τὰ πράγματα δὲν εἶναι σφιχτοδεμένα μὲ τέτοιο τρόπο ποῦ αὐτὴ ἡ στιγμὴ σέρνει πίσω της ὅλα τὰ μελλούμενα; τὸ λοιπὸν — καὶ τὸν ἴδιο ἑαυτό της;
Γιατὶ κάθε πρᾶγμα ποῦ ξέρει νὰ τρέχει δὲν πρέπει ν’ ἀκολουθήσει μιὰ δεύτερη φορὰ αὐτὸ τὸ μακρὺ δρόμο ποὺ ἀνεβαίνει;
Καὶ αὐτὴ ἡ βραδυκίνητη ἀράχνη ποῦ σκαρφαλώνει στὸ φῶς τοῦ φεγγαριοῦ, κι’ αὐτὸ ἀκόμα τὸ φῶς τοῦ φεγγαριοῦ, κ’ ἐγὼ καὶ ἐσὺ ἑνωμένοι σ’ αὐτὸ τὸ περίστυλο ποὺ ψιθυρίζουμε αἰώνια πράγματα, δὲν πρέπει νὰ εἴχαμε ἤδη ξαναβρεθεῖ ἐδῶ;
Δὲν χρωστάμε νὰ ξαναγυρίσουμε καὶ νὰ τρέξουμε ξανὰ σ’ αὐτὸ τὸν ἄλλο δρόμο ποῦ ἀνεβαίνει μπροστά μας, σ’ αὐτὸ τὸ μακρὺ καὶ πένθιμο δρόμο — δὲν πρέπει αἰώνια νὰ ξαναγυρίζουμε;»
4. Φυσικὰ ἡ νιτσεϊκὴ ἐξήγηση τῆς ζωῆς εὑρῆκε καὶ εὑρίσκει πάντα ἀντίπαλους, ποῦ τῆς ἀρνοῦνται κάθε ὑπόσταση. Καὶ ἐκεῖνοι ἀκόμα ποῦ μὲ συμπάθεια ἀντικρύζουν τὸ ἔργο του, στὴ θεωρίαν αὐτὴ ξαφνισμένοι σταματοῦνε καὶ βιαστικὰ τὴν καταδικάζουνε, εἴτε διότι βρίσκουν λογικὰ στὴν ἀνάπτυξή της ἐμπόδια, εἴτε γιατὶ τὴ θεωροῦν ἐνάντια μὲ τὴν ὑπόλοιπη νιτσεϊκὴ ἰδεολογία.
Ἐδῶ καὶ μερικοὺς ἀκόμα μῆνες, στὴ Revue Germanique[1] ὁ κ. L. Benoit Hanappier συνόψιζε τὰ λογικὰ ἐπιχειρήματα τὰ ἐνάντια στὴ θεωρία, καὶ κατάληγε εἰς τὸ ὅτι ὄχι μονάχα ὁ Αἰώνιος Γυρισμὸς δὲν ἀποδεικνύεται ἀλλὰ καὶ πῶς πρέπει θαρραλέα νὰ τὸν κυρήξουμε ἀνυποστήρικτο.
Ἐν τούτοις ἕνα τέτοιο σύντομο συμπέρασμα εἶναι τουλάχιστον βιαστικὸ ἂν ὄχι πραγματικὰ ἀνυποστήρικτο.
Τὰ καθαυτὸ ἐπιχειρήματα τοῦ κ. Benoit Hanappier εἶναι, πρόχειρα μεταφρασμένα, τὰ ἀκόλουθα:
«Ὄχι μονάχα ὁ χρόνος, ἀλλὰ καὶ ὁ χῶρος εἶναι ἄπειρος. Καὶ ἔτσι εἶναι λογικὸ καὶ φυσικὸ νά στοχαστοῦμε πῶς ὁ δικός μας κόσμος δὲν εἶναι ὅλος ὁ κόσμος, καὶ ὅτι δὲν ταξειδεύει μόνος του στὸν ἀπεριόριστο χῶρο, παρὰ ὅτι ὑπάρχουν καὶ ἄλλοι πάμπολλοι κόσμοι, καὶ μάλιστα σὲ ἄπειρο ἀριθμό, καὶ ὅτι σύντομα, ἡ ὕλη, ὁ Κόσμος εἶναι ἄπειρος ὅπως καὶ ὁ Χῶρος, ὅπως καὶ ὁ Χρόνος.»
«Καὶ τότες ὁ ἀριθμὸς τῶν πιθανῶν συνδυασμῶν γίνεται ἐπίσης ἄπειρος, ἀφοῦ εἶναι δύσκολο νὰ παραδεχτοῦμε ὅτι αἰωνίως ὁ κόσμος μας μένει ἀπομονομένος ἀπὸ τοὺς ἄλλους καὶ χωρὶς συσχέτιση μὲ αὐτούς....
- ↑ Revue Germanique No 1 Ἰανουάριος Φεβρουάριος 1910: Στὸ περιθώριο τοῦ Νίτσε ὑπὸ L. Benoit Hanappier.
_-_16.jpg&oldid=105473){kind=link}