κάθε γίνεσθαι θὰ εἶχε τελειώσει, ὅπως καὶ κάθε σκέψη κάθε πνεῦμα. Ἀκόμα καὶ τὸ ὅτι τὸ πνεῦμα βρίσκεται σὲ «γίνεσθαι» ἀποδείχνει πῶς ὁ κόσμος δὲν ἔχει σκοπό, κανένα τελικὸ ὅρο καὶ ὅτι εἶναι ἀνεπίδεκτος νὰ εἶναι.» (Θέληση γιὰ Δύναμη Τόμος ΙΙ).
Καὶ ἔτσι, σύμφωνα μὲ τοὺς συλλογισμοὺς αὐτοὺς ὁ Κόσμος οὔτε ἀρχὴ εἶχε οὔτε σὲ σκοπὸ ὁριστικὸ τείνει, μένει δὲ σὲ ἕνα αἰώνιο γίνεσθαι «μία θάλασα δυνάμεων ταρασσομένων τῆς ὁποίας τρικυμία εἶναι ὁ ἑαυτός του. » Θὰ εἴχαμε δὲ τὸ δικαίωμα νὰ συμπεράνουμε ἀκόμα, ὅτι μιὰ τέτοια ἀντίληψη τοῦ Κόσμου, στὸ Νιτσεϊκὸ μυαλὸ δὲν ἀντικρύζει ὑποχρεωτικὰ τὴν ἀντικειμενικὴ πραγματικότητα ἀλλὰ τὴ μορφὴ τοῦ πνεύματος, ἀφοῦ γιὰ μεγάλο μέρος τὴ θεωρία ἀνυπαρξίας σκοποῦ τὴν στηρίζει στὸ ὅτι τὸ πνεῦμα βρίσκεται σὲ παντοτεινὴ ἐξέλιξη, δηλαδὴ σὲ «γίνεσθαι. » Μέ ἄλλα λόγια δικαιολογούμαστε νὰ συμπεράνουμε ὅτι ὁ Λογισμὸς δὲν μπορεῖ νὰ συλλάβει τὸν κόσμο παρὰ σὲ ἀδιάκοπο «γίνεσθαι» γιατί ἀλλοιώς, τὴ στιγμὴ δηλαδὴ ποῦ θὰ ἀντιλαμβάνουνταν τὸ πνεῦμα τὴν ὁριστικὴ θέση τοῦ κόσμου, ἀνώφελο πιὰ θὰ ἔπαυε νὰ ὑπάρχει, σὲ μιὰ κοινὴ καταστροφὴ ὑποκείμενου καὶ κατηγορούμενου.
3. Ὅπως κι’ ἄν ἔχουν τὰ πράγματα, στὸν Νίτσε δὲν ἀπέμενε πιά, ὕστερα ἀπὸ τὶς ἀναλύσεις καὶ τὴν καταδίκη αὐτὴ τῶν ἰδεῶν τῆς δημιουργίας καὶ τοῦ σκοποῦ, παρὰ νὰ ὀργανώσῃ τὸν Κόσμου τοῦ «αἰωνίου γίνεσθαι» σ’ ἕνα ἀντιλήψιμο σύνολο.
Γι’ αὐτό, κατάφυγε στὸ συνδυασμὸ τῆς Ἰδέας τοῦ Χρόνου μὲ τὴν Ἰδέα τοῦ Χώρου. Καὶ τόν Χρόνο μὲν παραδέχτηκε ἄπειρο, αἰώνιο, στὸ παρελθὸν ὅπως καὶ στὸ μέλλον. Στὸ δεύτερο μέρος αὐτοῦ τοῦ σημειώματος θὰ ἐξετασθῆ ἀπὸ πιὰν ἀνάγκη τοῦ Λογισμοῦ γεννιέται μιὰ τέτοια ἀντίληψη, ποῦ ὁ Νίτσε, χωρὶς κἄν νά συζητήσει, παραδέχτηκε ὡς δωσμένη καὶ αὐταπόδεικτη. Ἐκεῖ θὰ ἐξεταστῆ ἀκόμα ἄν χρόνος αἰώνιος ἀνταποκρίνεται σὲ θετικὸ νόημα, καὶ πιὰ ἀποτελέσματα γενικὰ μπορεῖ νἄχει γιὰ τὴ σκέψη μιὰ τέτοια ἔννοια.
Ἀπὸ τὴν ἄλλη ὅμως μεριὰ τὸν Χῶρο τὸν παραδέχτηκε περιωρισμένο, ὅπως καὶ τὸν Κόσμο ὡς ἐκδήλωση δύναμης:
«Ἄν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀντιληφθοῦμε τὸν Κόσμο ὡσὰν μιὰ ποσότητα ὡρισμένη δύναμης καὶ σὰν ἕνα ἀριθμὸ ὡρισμένο κέντρων δύναμης — κάθε ἄλλη παράσταση ἀπομένει ἀπροσδιόριστη καὶ συνεπῶς ἀχρισημοποίητη — θὰ συμπεράνουμε πῶς ὁ κόσμος πρέπει νά περάση ἀπὸ ἕναν ἀριθμὸ ὑπολογίσιμο συνδυασμῶν, στὸ μεγάλο παιχνίδι τῶν ζαριῶν τῆς ὕπαρξής του. » (Θέληση γιὰ Δύναμη τόμος II.)
καὶ ἀκόμα πιὸ ὡρισμένα:
«Πρέπει νὰ λέμε: Τὸν κόσμο, ὡς δύναμη, δὲν μποροῦμε νὰ τὸν φανταστοῦμε ἄπειρον γιατὶ εἶναι ἀδύνατο νὰ τὸν φανταστοῦμε ἔτσι—δὲν ἐπιτρέπουμε στὸν ἑαυτό μας τὴν ἰδέα μιᾶς δύναμης ἀπεριόριστης γιατὶ εἶναι ἀσυμβίβαστη μὲ τὴν ἰδέα τῆς δύναμης. Τὸ λοιπὸν—λείπει ἀπὸ τὸν κόσμο ἡ ἱκανότητα ν’ ν’ ἀνανεώνεται ἀδιάκοπα.» (Θέληση γιὰ Δύναμη Τόμος II,)
Καὶ τώρα, τὰ συμπεράσματα σὲ τέτοιας φύσεως λογικὲς βάσεις ἀπάνω
_-_14.jpg&oldid=105409){kind=link}