Δέντρο, στὸ πρωϊνὸ τὸ φῶς δὲν ξέρω πῶς φαντάζεις.
ψυχὴ ἄν δὲν εἶσαι μοναχά, πνοὴ καὶ φῶς μονάχα—
μὲ τὴν τεραστίαν ἔκστασιν σὰν προσευχῆς σοφῆς:
ἐμπρὸς στὸν μεγαλόχαρον τὸν ἥλιον.
Ἀγαθωσύνη πρωϊνὴ ποῦ τοῦ ἔδωκες τὸν ἑαυτό σου,
σταλιὲς πῶς ἀντιλάμπετε στὰ φύλλα του τῆς δρόσου,
Πουλιὰ ποῦ τὸ κελάδημα ἐσωπάσατε κι’ ἀκοῦτε
τὴν δέησι ποῦ ὑψώνεται στὸν μεγαλόχαρο ἥλιο,
σοφή, βαθειά, βουβή, ἀπὸ τὴ δική σας πιὸ μεγάλη.
Ἔμορφα, ἀθῷα φυλλώματα πόση ψυχὴ σ’ ἐσᾶς,
πνοὴ ἀμβροσία πρωϊνὴ ποῦ δὲν ταράζεις τὴ σιγή,
καί, ὦ ἄνθρωπε, μὲ τὰ ὑψωτὰ τὰ μάτια πρὸς ἐκεῖ
ὅπου τὸ μεγαλόσοφο τὸ φῶς
ὡσὰν ἀπὸ πηγὴ θέλει νὰ ρέῃ —
καὶ ποῦ σὰν τοῦ Ναζαρινοῦ Θεοῦ
τὸ Πνεῦμα ποῦ ἀνεμπόδιστον ὅπου κι’ ἄν θέλῃ πνέει
πλούσια κυματώνεται σκορπίζεται ἱερόν.
Θέρος μακάριε καιρὲ ποὺ θροοῦν καὶ τραγουδᾶνε
ὅλα: τοῦ τζίτζικα ἡ φωνή, τὸ ἀνήσυχο μελτέμι,
ἀπ’ τοῦ βωδιοῦ τὸ μουγκριτὸν ἕως τὸ θρὸ τοῦ δέντρου,
θέρος, ὦ μεγαλόχαρο, πλούσιον, ἠχηρό, φλογᾶτο.
Ποὺ τὴν ἀγάπην μοῦ ἄνοιξες σὰ μεσημέρι λάβρο
γιὰ νὰ τὴν ξεδηψᾷ ἡ δροσιὰ του δέντρου καὶ τἀθῷο
νερὸν ὅπου τὰ ἔγκατα τῆς γῆς στέλνουν ἐπάνω,
νὰ ξεδηψάσῃ καθετί ποὺ ὁ ἥλιος βαλαντώνει.
Ὦ θέρος μεγαλόχαρο νὰ ζήσω μέσ’ τὰ δέντρα
καὶ στὴν ἀγάπη μου σιμὰ νὰ πῶ τὴ μουσική μου,
ποῦ μοῦ ἡμερεύει τὴν ἁπλῆ περήφανή μου σκέψι.
_-_11.jpg&oldid=105325){kind=link}