Σελίδα:Γράμματα Αρ.1 (1911) - 08.jpg

Σεῖς ποὺ στρέφετε τὸ βλέμμα πρὸς τὰ ὀπίσω,
σεῖς ποὺ στρέφετε στὰ ἴδια τὰ βήματά σας,
σὲ κεῖνον ποὺ δὲ φτάνει τὸ ὅτι ἔζησε!
νάτο τὸ νησί σας, νάτα πάλιν τὰ περασμένα·
νὰ ἡ ἄμμος ὅπου θ’ ἀπιθώσετε τὰ γυμνά σας πόδια
στὰ μισόσβυστ’ ἀχνάρια
τῶν ἐλαφρῶν σανδάλων ποὺ φορούσατε τὴν αὐγὴ
στὴν πρωϊνὴ ἀναχώρηση πρὸς τὸ ἄγνωστο...

Ἰθάκη, πύργος τῆς ἀγρύπνιας,
ποὺ λευκαίνει, κεῖ χάμου, στὴν ἀνήσυχη θάλασσα,
ὁδηγώντας τὸ ναυπόρο, ἀκόμα καὶ στ’ ὄνειρό του,
εἰς τὸν λιμένα, ὅπου τὸ παρελθὸν τὸν παραφυλάει·
τόπος σταθερός, ὅπου ἡ λέμβος τῶν φυλῶν δαρμένη
ἀπ’ τοὺς ἀφροὺς τῆς περιπέτειας καὶ τοῦ τυχαίου
ἀράζει
καὶ σφαλνᾶ μιὰν ὀδύσσεια...

Εἰρήνη τῶν γαληνεμένων καρδιῶν,
βραδυάτικη ἡσυχία ποὺ χαμογελᾶ καὶ γλυκολαγιάζει·
χρέη ξεπλερωμένα,
ἀσπασμοὶ γυρισμοῦ.
Ὦ κρύα χείλη, φλογωμένα ἄλλοτε ἀπ’ τὴν ἀγάπη,
σβυσμένα βλέμματα, ὅπου ἔλαμπεν ἕν’ ἀστέρι
ξέθωρες ἐλπίδες, πόθοι χαλινωμένοι,
ἀδύναμες προσπάθειες τῶν ἀνθρώπινων ὄντων,
τί πνεῦμα εἰρωνείας φουσκώνει τὸ πανὶ
ποὺ σᾶς φέρνει ὀπίσω...
γιὰ νὰ σᾶς στήσει ἀντιμέτωπα!...

Πῶς αὐτὰ τὰ πράγματα εἶναι ἁπλά, ἀμφισβήτητα,
παράξενα...
ἡ εὐγενικιὰ Συμβία,
τ’ ἀκούραστο ἔργο τῶν δυὸ χεριῶν της
γιὰ πάντα γενωμένο, ξεγενωμένο, ξαναγενωμένο·
καὶ ποὺ ἐκδικεῖται,
ἴσως!

8