FRANCIS VIELÉ-GRIFFIN
Ἡ Σαπφὼ ὁδηγημένη ἀπὸ ἕνα ξωτάρη ὁδηγὸ σταματᾶ στὴν ἄκρη τοῦ βράχου.—Ψηλὰ στὴν κορφὴ τοῦ ὀροπέδιου ποὺ γλυστράει ἀπαλά, σὰ χωσμένος μέσα στὸν οὐρανό, εἶναι ἕνας μικρὸς ναός. Ὁ ἄνεμος κυματίζει ἀνάμεσα ἀπὸ τὴν τρυφερὴ χλόη τοῦ Μουνυχίου.
Ἰθάκη, ἡ νῆσος ἡ νυμφική, ἡ νῆσος
τοῦ καλοῦ Γυρισμοῦ...
φεύγει κανεὶς τὴν Κρήτη
τὴ ζωώδη καὶ θεία·
ἡ Λέσβος, ἀγωνιώδικη, μ’ ἐξορίζει γιὰ πάντα·
μιὰ λεπτότατη ἁλυσίδα
ποὺ μακραίνει καὶ γλυστρᾶ
ὡς τὰ πέρατα τοῦ κόσμου
σὲ ξανάφερε ἀπ’ αὐτὸ τὸ κατῶφλι τοῦ Ἅδη,
Ὀδυσσέα,
στὸν τάφο...
Ἀλήθεια, γιὰ κεῖνον ποὺ ξαναγύρισε,
τί ἀπομένει
ἀπ’ τὴν πλατειὰ ἀγάπη ποὺ δὲ σβύνει;
ἄνεμος μέγας ποὺ στροβιλίζει χαρὲς
ποὺ κυνηγάει γύρω στὸν κόσμο
—σὰν πέταμα περιστεριῶν—
τὰ καθάρια φύλλα καὶ τὰ φιλιά:
ποὺ σπρώχνει καὶ φέρνει
τὶς βάρκες μας ὡς τὶς ὄχθες τῶν ἀσφοδέλων·
—ἀπριλιάτικα μεθύσια
μὲ βήματα ἀργά ποὺ σμίγουνε·
ἀγκαλιάσματα τῶν γαλάζιων σπηλαίων·
αὖρες τῶν νήσων,
ἄνθη πρωϊνά,
πλάτεμα τῶν οὐρανῶν...
τί ἀπομένει;
_-_07.jpg&oldid=105229){kind=link}