══ΓΡΑΜΜΑΤΑ
Ἴσως τὰ νοήματα νὰ εἶναι ἰσάξια μὲ τὴ δράση. Ἴσως καὶ νἆναι ἀνώτερα, ἀφοῦ αὐτὰ εἶναι ἁρμονικὰ ἐνῶ ἡ δράση δυσαρμονικιά.
Ἡ αἴσθηση — πρόσκαιρη — δὲν μπορεῖ νὰ ὀργανωθεῖ, καί, μολονότι εἶναι τὸ πρῶτο, τὸ ἄδολο ὑλικὸ τῆς σκέψης, μὲ τὸ νἄχει ἀνεξερεύνητο ἐλατήριο τὴν ἀσυνάρτητη πηγὴ τῆς Ζωῆς, δὲν μπορεῖ οὔτε ν’ ἀντιπροσωπεύσει τὴν πραγματικότητα — τὴν ἀνθρώπινη πραγματικότητα. Γι’ αὐτὸ τὸ λόγο, ἡ γύρω μας ζωή, ποὺ μᾶς συνεπαίρνει σ’ ἕνα ἀνοργάνωτο ρεῦμα, σὲ ρεῦμα ποὺ τὸ ἀναταράζουν οἱ ἄνεμοι τοῦ μυστηρίου, μᾶς κάνει ἐντύπωση ὀνείρου. Ὀνείρου ἐντύπωση καὶ ἡ σειρὰ τῶν αἰσθήσεων, ποὺ ὑφαίνουν τὸν καθημερινὸ βίο μας. Ὄνειρο ἀκόμα οἱ μορφές, τὰ χρώματα, οἱ ἦχοι.
Καὶ ὅμως, μέσα στὴν ἄπειρη ποικιλία καὶ ἀστάθεια τῶν φαινομένων, τὸ νόημα μονάχα κυβερνᾶ μὲ κάποιαν ἀτάραχη σταθερότητα, καὶ μὲ σχετικιὰ ἀθανασία... Στρεβλώνει — κάθε ἀντίληψη καὶ στρέβλωση.— Ἀλλὰ μήπως καὶ ἡ αἴσθηση εἶναι ἀπόλυτη; Ἔτσι τὸ νόημα φανερώνεται ἀπαραίτητο, μιὰν ἀνάγκη, ἕνας τρόπος ἄρτιος ζωῆς:
Γι’ αὐτὸ τὸ λόγο θὰ ἐπιθυμούσαμε καὶ μεῖς, στὶς σελίδες τῶν ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ νὰ ζούσανε νοήματα καὶ μερικὲς παραστάσεις τῆς Ζωῆς.
Ὄχι μόνο μιὰ βαθειὰ βιοτικὴ ἀνάγκη ἱκανοποιοῦμεν ἔτσι, ὄχι
_-_01.jpg&oldid=105216){kind=link}