ἦτον ἡ προσαγόρευσις σεπτῆς μνήμης καὶ τὴν ἠσπάσθην καὶ τὴν ἐθώπευσα θλιβερὰ. Δεχθῆτε τὰς εὐχαριστίας μου, ἱεροφάνται τῶν Μουσῶν καὶ τῆς Ἀληθείας, δεχθῆτε τὴν προσφώνησιν τῆς ὀδύνης. Σεῖς ἐτιμήσατε καὶ νεκρὰν τὴν μνήμην ἀτυχοῦς διανοίας, Σεῖς ἐτελέσατε τὴν ἐπιθάνατον ἑορτήν της καὶ εἰς τὸ μνῆμα τὸ ἄφωνον τὴν δάφνην ἀνηρτήσατε τοῦ δικαίου! Ἡ δάφνη αὕτη θέλει μένει κληρονομία τῶν τέκνων μου ἱερὰ καὶ ἠ ἀνάμνησίς Σας θέλει καθωραΐζει τὰ ἔρημα φύλλα της.
Ἀλλ' ἤθελα παραλείψει καθῆκον τελευταῖον καὶ προσφιλὲς, ἂν μνημονεύουσα τὴν πρᾶξιν τῆς Ἐπιτροπῆς, παρέλειπον γενναίαν τινὰ καὶ ἐφάμιλλον αὐτῆς πρᾶξιν. Δὲν εἶχον ἔτι λάβει τὴν δάφνην του θρηνημένου μου Ζαλοκώστα καὶ ὁ ἐπὶ τῶν Ἐκκλησιαστικῶν ὑπουργὸς, ὁ ζηλωτὴς αὐτὸς τῆς ἀρετῆς καὶ τῶν φώτων, ἐν πλήρει μοὶ ἐπιστέλλει ἁβρότητι, ὅτι ὁ ὀρφανός μου Εὐγένιος εἶναι τὸ ὀρφανὸν τῆς Πατρίδος, ὅτι υἱοθετεῖται ὑπότροφος τοῦ δημοσίου καὶ ἡ ὑποτροφία του ἐκτείνεται μέχρι τέλους τῶν γυμνασιακῶν μαθημάτων. Εἰς τοσοῦτον αὐθόρμητον καὶ περικαλλῆ πρᾶξιν δὲν ἔχω τίποτε νὰ προσθέσω· μόνη τῆς κοινωνίας ἡ ψῆφος εἶναι ἡ σεμνοτέρα της ἀμοιβή. Τὸ κατ' ἐμὲ, ὑπόδακρυς μόνον λέγω, ὅτι δὲν εἶναι ἐντελῶς δυστυχεῖς οἱ ἔχοντες γενέτειραν τὴν Ἑλλάδα, καὶ λειτουργοὺς αὐτῆς τὴν ἀρετὴν καὶ δικαιοσύνην.
Ἀθήνῃσι, τῇ 20 Μαΐου 1859
ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ Γ. Χ. ΖΑΛΟΚΩΣΤΑ.
