Δημοσιεύουσα τὴν συλλογὴν ΤΩΝ ΑΠΑΝΤΩΝ τοῦ πεφιλμένου μου Ζαλοκώστα, καθῆκον πρώτιστον θεωρῶ νὰ ἐκφρἀσω τὴν θλιβερὰν εὐγνωμοσύνην μου εἰς τὸ κοινὸν τῆς Πατρίδος, τὸ ὁποῖον μετὰ τοσαύτης ἁβρότητος καὶ ἀγάπης ἔσπευσε νὰ συνδράμῃ τὸ ἔργον. Ἡ προθυμία μεθ' ἧς ὑπεδέχθη τὴν Ἀγγελίαν μου τὸ κοινὸν, ἡ πανταχόθεν διεγερθεῖσα συγκίνησις καὶ ἡ ἐνθουσιώδης συνδρομὴ τῶν ἐντὸς καὶ ἐκτὸς τοῦ κράτους ὁμογενῶν εἶναι ἡ γλυκυτέρα διὰ τὴν μνήμην τοῦ Ζαλοκώστα μου ἀμοιβὴ, εἶναι ἡ πικρὰ ὑπερηφάνεια τῶν τεθλιμμένων μου ἡμερῶν. Τὸ σύγγραμμα λοιπὸν τοῦτο εἶναι κτῆμα τῆς κοινωνίας, καὶ ἂν εἰς δάκρυα ἐγεννήθη, ἡ κοινωνία τὸ υἱοθέτησεν ὀρφανόν.
Ἀλλὰ τῆς ἀρετῆς ἀδάμας εἶναι ὁ ἔπαινος, καὶ μύρον της τὸ δάκρυον τῆς εὐγνωμοσύνης.—Ἂς μοὶ ἐπιτραπῇ διὰ τοῦτο νὰ ἀνασύρω τὸ κάλυμμα σεμνοπρεποῦς τινος ἀρετῆς, νὰ ὑποδείξω γλυκεῖαν τινὰ καὶ συμπαθῆ μετριοφροσύνην, καὶ ὅλην ἐκφράζουσα τὴν εὐγνωμοσύνην μου, νὰ ἀναφέρω ἓν ὄνομα σεβαστόν. Ἂν εἰς τὰς ἀπαισίας τῆς συμφορᾶς μου στιγμὰς εὗρον παρήγορον προστασίαν, ἂν ἡ ἰδέα τῆς ἐκδόσεως ΤΩΝ ΑΠΑΝΤΩΝ ἐπῆλθεν εἰς τὸ πνεῦμα τινός, καὶ ἂν εἰς τοῦτο συνέπραξε ταχύτης, δύναμις καὶ καρδία, εἰς Σὲ καὶ μόνον ὀφείλεται, ψυχὴ ποιητικὴ καὶ γενναία, εἰς Σὲ Ἀλέξανδρε Ῥαγκαβῆ! Δέξαι λοιπὸν τὸν φόρον τὸν ἄδολον τῆς εὐγνωμοσύνης μου, καὶ ἂν τὸ σύγγραμμα τοῦτο εἰς τόσα περιέρχηται κράτη, ἂν ἐσυστήθη εἰς τὴν συμπάθειαν τῶν
