Ἰδίως ὅμως δίδεται ἡ πικρὰ εὐκαιρία τοῦ νὰ γνωρίσῃ τὸ κοινὸν καὶ ἔργα ὅλως νέα τῆς Μούσης του· ἤτοι, Ἐλεγεῖα καὶ σκέψεις αὐτοῦ, Μετάφρασιν τῆς πτώσεως τοῦ Μεσολογγίου, τὴν Μάχην τοῦ Σοβολάκου, ἐπεισόδιον τοῦ ἀγῶνος, τὴν Τελευταίαν νύκτα τῆς Ἐξόδου, δοθεῖσαν εἰς τὸν ποιητικὸν διαγωνισμὸν, καὶ τελευταῖον τὸν Θάνατον τοῦ Μάρκου Βότσαρη, γεγραμμένον μετὰ τοσαύτης ἐμπνεύσεως καὶ λυρικοῦ ὕψους, ὥστε, κατὰ τὴν ἔκφρασιν τῶν εἰδότων, εἶναι τὸ εὐοσμώτερον ἄνθος τὸ ἁγιάζον τὴν μνήμην του.
Τὴν συλλογὴν λοιπὸν ταύτην προσφέρω ἀπὸ μέρους τῶν ὀρφανῶν Ἐκείνου εἰς τὴν πατρίδα, διότι ὑπὲρ αὐτῆς ἐμόχθει ἐν τῇ ζωῇ, ὑπὲρ αὐτῆς ἐσκέπτετο καὶ θνήσκων ὁ σύζυγός μου.
Εὐδαίμων αὐτός! μὲ ἕνα γεννηθεὶς πόθον, τὸν ἔρωτα τῆς Πατρίδος, παιδίον τῇ προσέφερε τὸν βραχίονά του, ἀκμαῖος, τῆς ψυχῆς του τὰ πάθη, καὶ μεταξὺ πολέμου καὶ σκέψεως κυμανθεὶς, εἰς τάφον ἄωρον συνετρίβη. Μὲ μένει σήμερον κληρονομία πολύτιμος, ἡ πενία του, καὶ τοῦ κοινοῦ τὸ δάκρυ τὸ εἰς τὴν μνήμην του ἐκχυθέν. Μὲ δίπλωμα τοιαύτης εὐγενείας εἰς χεῖρας, σφίγγω τὰ ὀρφανὰ τοῦ ποιητοῦ τῆς Πατρίδος καὶ ἐν ὀνόματί του ἐπικαλοῦμαι τὴν συνδρομὴν τοῦ Κοινοῦ.
ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ Γ. Χ. ΖΑΛΟΚΩΣΤΑ.
