Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
432
Ὁ άγὼν δὲν ἐπεράνθη,
Μὴ δεχθῆτε ἤθη ξένα·
Τῆς ἐλευθερίας τἄνθη
Εἶναι δῶρα τοῦ Θεοῦ,
Ποῦ αῦξάνουν φυτευμένα
Εἰς τὰ σπλάγχνα τοῦ λαοῦ.*
ΤΕΛΟΣ.
* Ἕως ἐδῶ σταματᾷ κατὰ δυστυχίαν τὸ ἀριστούργημα τοῦτο τοῦ ποιητοῦ, εἰς τὸ ὁποῖον διαπρέπει τὸ ὕψος, ὁ πατριωτισμὸς, ἡ δύναμις τῶν παθῶν καὶ ἡ ἀλληλουχία τῶν μέτρων καὶ τῶν εἰκόνων. Ἤθελεν εἴπει τις, ὅτι γράφων τὸν Βότσαρήν του, ἀνέμελπεν ὁ ποιητὴς τὸ κύκνειον ᾆσμά του, καὶ ἀποχαιρετῶν τὴν πατρίδα, προέχεε τοὺς τελευταίους του πόθους. Τίς νὰ ἀναπληρώσῃ τὸ τέλος τοιούτου ἀριστουργήματος; Τὸ γόνυ κλίνομεν πρὸ τοῦ μνημείου σου, Ζαλοκώστα, καὶ διὰ τῆς καρδίας ἀναπληροῦντες τὰ ἔσχατα ἔπη σου, ἓν δάκρυ καὶ ἓν φίλημα ἐναποθέτομεν ἐπὶ τοῦ τάφου Σου τοῦ πικροῦ.
Γ. Π.
