Σελίδα:Γεωργίου X. Ζαλοκώστα Τα άπαντα.djvu/422

Τοῦρκοι, δὲν τὸ προσμένετε τὸ φοβερὸν τὸ βράδυ!
Ὤ, τίς κλαυθμὸς καὶ θρῆνος,
Ὤ, δυστυχὴς ἐκεῖνος,
Ὅστις ἐρωτηθῇ,
Καὶ δὲν εἰπῇ Σκοτάδι,
Καὶ δὲν εἰπῇ Σπαθί.

Νὺξ ἱερὰ, ποῦ ζώνεσαι μυστηριώδη σκότη,
Ποῦ ἔχεις τἄστρα φόρεμα καὶ τὴν σελήνην στέμμα,
Τοὺς κοιμωμένους νάρκονε μὲ ὕπνον μαγικὸν,
Καὶ πρὶν χυθῇ τὸ αἷμα,
Πρὶν ἐκραγοῦν οἱ κρότοι,
Ναννούριζέ τους μ’ ὄνειρα λαφύρων καὶ νικῶν.

Ὑπὸ πτελέαν, μεταξὺ συντρόφων κοιμωμένων,
Ἀγᾶς τις δασυγένειος ἐξύπνησεν ἐν ζάλῃ,
Τοὺς ὀφθαλμούς του ἔτριψε, κ’ ἱδὼν τὸ πῦρ σβεσμένον,
Μὲ θολωμἐνα βλέμματα τὸν δοῦλόν του ζητεῖ.
—Ἐξύπνα, ζῶον, ἔκραξεν· ἡ χθεσινὴ κραιπάλη
Ἀκόμα σὲ κρατεῖ;—

Λοξὰ ὁ Μάρκος θεωρῶν τὸν τοῦρκον ἀναστάντα,
Τὸν πλήττει λέγων· κάθαρμα, κοιμήσου διὰ πάντα·
Καὶ σπεύδ’ εἰς ἄλλα θύματα,
Καὶ ἄρχεται ἡ φοβερὰ πανήγυρις τῶν φόνων,
Δικάζουσα τὴν ἁρπαγὴν καὶ τὰς σφαγὰς, αἰώνων
Τεσσάρων ἀδικήματα.