Σελίδα:Γεωργίου X. Ζαλοκώστα Τα άπαντα.djvu/420

Εἶπεν ὁ νοῦς του· Ὁ πασᾶς εἰς τοῦ στρατοῦ τὴν μέσην!
Καὶ μὲ τὰ βλέμματα μετρῶν τὰ δένδρα καὶ τὴν θέσιν,
Ὀπίσω ἀπὸ ῥεύματα πολεμιστῶν περᾷ.
Καὶ εἰς τὴν ὄχθην ἔφθασε μὲ προσοχὴν προβαίνων,
Ἐνῷ δὲ κύψας ἥπλωσεν εἰς τὸ ὅπλον τὸ κρυμμένον,
Εἰς Μῦλον εἶδεν ἄντικρυ ἀνέλπιστα πυρά.

Τὸν χείμαῤῥον ἀκολουθεῖ καὶ καταβαίνει ψάλλων.
Τὸ ᾆσμα ἦτο ἀλβανόν. Μακρὰν ἀπὸ τὸν σάλον
Μακρὰν ἀπὸ τοὺς κτύπους
Ἐφύλαττον τοὺς ἵππους
Τινὲς τῶν μαχητῶν.
—Τίς εἶσαι; εἶπον.—Σύντροφος, τὸν ἵππον μου ζητῶν.

Μακρὰν τῶν ἄλλων, παρεκεῖ, εἰς τὴν κοιλάδα κάτω
Δετὸς εἷς ἵππος ἔβοσκε, κ’ εἷς τοῦρκος ἐκοιμᾶτο.
Ὁ ἕλλην ἐθανάτωσε τὸν τοῦρκον μαχητήν.
Τίς, Τούση, δὲν σ’ ἐγνώρισεν ἀπὸ τὸν μέγαν κτύπον;
Ταχὺς τὴν πέδην ἔκοψες, καὶ ἀναβὰς τὸν ἵππον,
Εἰς τὸ βουνὸν ἐπέστρεψες μὲ λείαν ζηλευτήν.