Σελίδα:Γεωργίου X. Ζαλοκώστα Τα άπαντα.djvu/399

Ὑπερηφάνως νεύων καὶ ἀνυψῶν τὰς χεῖρας,
Ἐμπρὸς οἰνοπωλείου ἐστάθη μὲ ὀργὴν,
Καὶ δάφνην κρεμασμένην ὁρῶν ἐπὶ τῆς θύρας,
Ἐπιφωνεῖ καὶ λέγει μ' ἐκπλήξεως κραυγήν·
—Ὤ ἐντροπὴ τοῦ Πίνδου, ὤ ἱεροσυλία,
Ὤ πρᾶξις αἰσχροτάτη, ὤ ἤθη, ὤ καιροί!
Τίς ἆρα νὰ κρεμάσῃ εἰς τὰ κρασοπωλεῖα
Τὸ ἱερόν μου στέμμα ἐκεῖνο ἠμπορεῖ;—
Μὲ δύο τρεῖς Σατύρους εἰς τὸ κρασοπωλεῖον
Εἶχε χωθῆ ὁ Βάκχος ἀπό τινων ὡρῶν,
Κ' εἰς ἓν πλατὺ βαγένι καθήμενος πλησίον
Εὐφραίνετο κ' ἐγέλα σκοτόνων τὸν καιρόν.
Ὡς ἤκουσε τὸν Φοῖβον, τὸ τέκνον τῆς Σεμέλης,
Ἐβγῆκε μὲ τοὺς ἄλλους συντρόφους του αὐτοὺς,
Καὶ εἶπεν·—Ἂν τῆς δάφνης τὴν ἱστορίαν θέλῃς,
Ἐγὼ νὰ σὲ τὴν εἴπω, ὦ τέκνον τῆς Λητοῦς.
Ἐδῶ πρὸ δύο χρόνων εἷς ποιητὴς ἐμβῆκε
Κ' ἐζήτησε νὰ πίῃ μισὴν ὀκὰν κρασὶ,
Ἀντὶ χρημάτων ὅμως ἐνέχυρον ἀφῆκε
Αὐτὸ τ' ὡραῖον στέμμα ὁποῦ φορεῖς καὶ σύ.—
Τὸν λόγον του ὁ Βάκχος ἐπέρανε γελάσας,
Ἀλλ' ὁ θεὸς τὸν στίχων μὲ ἄγριον θυμὸν
Ἀπὸ τὴν κεφαλήν του τὴν δάφνην ἀποσπάσας,
Τὴν ἔῤῥιψε μακράν του καὶ εἶπε βλασφημῶν·
—Κ' ἐγὼ σὲ καταρῶμαι, φυτὸν διεστραμμένον,
Κ' ἐγὼ σοὶ ἐπιβάλλω ἀνάθεμα βαρύ.—
Τὸ ἥρπασεν ὁ Πέτρος ἐκεῖθεν διαβαίνων
Καὶ πάντα τὸ φορεῖ.