Παρθένε, τῆς Πατρίδος μου καὶ γέννημα καὶ θρέμμα,
Εἰκοσαέτις, ἀγνοεῖς τοὺς δόλους καὶ τὸν φθόνον.
Εἶναι παντοῦ· ὤ, γύρισε σαρκαστικὸν ἓν βλέμμα,
Καὶ πέτα μὲ τὰς πτέρυγας τῶν νεαρῶν σου χρόνων.
ἘΜΟΝΟΜΑΧΗΣΑΝ, ποτὲ, πολλῶν παρόντων ἄλλων,
Ὁ Κοῦρκος καὶ ὁ Ἀετὸς, ἀνόμοιοι τὴν φύσιν.
Ἦτο ἡ πάλη σοβαρὰ, ἐπρόκειτο τίς μᾶλλον
Ἡδύτατο ὑψινεφῆ νὰ κατορθώσῃ πτῆσιν.
Πετοῦν οἱ δύο σύγχρονοι· ὁ κοῦρκος κάτω πίπτει,
Ὁ ἀετὸς τὰ σύννεφα μὲ τὰ πτερά του τύπτει.
Διὰ τὴν πτῶσιν τὴν κακὴν ὁ κοῦρκος δυσχεραίνων,
Πλὴν μὴ τολμῶν τοῦ ἀετοῦ τὸ βλἐμμα ν’ ἀτενίσῃ,
Εὐρίσκει χοῖρον, φίλον του βορβοροκυλισμένον,
Καὶ δι’ αὐτοῦ τὸν νικητὴν ζητεῖ νὰ ἐξυβρίσῃ.
Ὁ χοῖρος στόμα ῥυπαρὸν ἀνοίγ’ εἰς βλασφημίαν,
Καὶ κλίνουν τ’ ἄνθη πρὸς τὴν γῆν ἀπὸ τὴν δυσωδίαν.
—Τὸ ῥάμφος σου τὸ σκολιὸν, ὦ ἀετὲ, πληγόνει,
Τρομάζουν τ’ ἄλλα τὰ πτηνὰ ἀπὸ τοὺς ὄνυχάς σου,
Κ’ ἐκεῖθεν στάζουν αἵματα, κ’ ἐκεῖθεν στάζουν φόνοι·
Εἴθε τὸ πῦρ τῶν οὐρανῶν νὰ καύσῃ τὰ πτερά σου!—
Τὸν ὑπερήφανον λαιμὸν ὁ νικητὴς κυρτόνων,
Φλογῶδες πρὸς τὸν ὑβριστὴν ἓν βλέμμα στρέφει μόνον.
