Παρηγορήσου· ἡ Ἑλλὰς ἰδοὺ ἐλευθεροῦται·
Τοῦ Ἐθνισμοῦ τὸ σύμβολον ἐπάνωθεν ὑψοῦται
Τ’ ἀρχαίου Παρθενῶνος,
Κ’ ἐπὶ αἱμάτων εὐγενῶν μαζῆ του παγιοῦται
Τοῦ Ὄθωνος ὁ θρόνος.
Σταυροῦ σημαία ἱερὰ ὑψώθ’ εἰς τὸν ἀέρα·
Χαῖρε τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, χαῖρε λαμπρὰ ἡμέρα
Τῆς ἀνεξαρτησίας!
Ὤ, χαῖρε! μία σήμερον ἀντήχ’ εἰς τὸν αἰθέρα
Φωνὴ ἐλευθερίας.
Του Γερομούρτου στείλανε φερμάνι ἀπὸ τὴν Πὀλη,
Καὶ τὸ διαβάζει ὁ Χότζας του καὶ ὁ Γερομοῦρτος κλαίγει.
—Σὲ σένα, Βουλγαριᾶς Σπαχῆ, σὲ σένα, Γερομοῦρτο.
Ζώσου τὸ δαμασκὶ σπαθὶ καὶ σέλλωσ’ τἄλογό σου,
Καὶ σύρε ναὔρῃς τὸν πασᾶ, τὸν πρῶτο τὸ Βεζύρη,
Ποῦ πολεμᾷ τὸ Μόσκοβο στὴς Ἀδριανὲς τὸν κάμπο.—
Ὁ Γερομοῦρτος τἄκουσε, βαρειὰ τοῦ κακοφάνη.
Μιὰ κόρην εἶχε λιγερὴ, τοῦ γυιοῦ του θυγατέρα,
Τοῦ γυιοῦ του τοῦ μονάκριβου, ποῦ σκότωσαν οἱ κλέφταις.
Γραμμένα εἶχε στὸ πρὀσωπο τ’ ἀπρίλη τὰ λουλούδια,
