Σελίδα:Γεωργίου X. Ζαλοκώστα Τα άπαντα.djvu/259

257

Τοιαύτας ἥκουες πικρὰς τῶν ξένων εἰρωνίας,
Καὶ μόνη σωτηρία σου κατὰ τῆς δεσποιτείας
Τυράννων ἀνοσίων,
Μόνη σοὶ ἔμενεν ἐλπὶς τὸ πῦρ τὸ τῆς θρησκείας
Καὶ ἀνδρικὸς βραχίων.

Τὸ πῦρ ἐκεῖνο σήμερον ὁρμητικὸν ἡπλώθη
Καὶ τῆς σημαίας ὁ σταυρὸς ἐνδόξως ἀνυψώθη
Στὴν γηραλέαν γῆν σου.
Ἡ θάλασσα ἀντήχησεν, ἡ γῆ ἀνεστατώθη
Μὲ τὴν ἀνέγερσίν σου.

Ἠγέρθης καὶ ἐκτύπησες. — Βλέπω σωροὺς πτωμάτων,
Καὶ βλέπω τοὺς τυράννους σου, πετῶντες τἄρματά των,
Πρὸς σὲ νὰ γονατίζουν.
Εἶναι ἐλέους ἆρά γε καιρός; — Τὰ αἵματά των
Τὸ ἔδαφος ποτίζουν.

Σταυροῦ σημαία ἱερὰ κυμαίν’ εἰς τὸν ἀέρα!
Χαῖρε τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, χαῖρε λαμπρὰ ἡμέρα
Τῆς ἀνεξαρτησίας!
Ὤ, χαῖρε· μία πανταχοῦ πληρόνει τὸν αἰθέρα
Φωνὴ ἐλευθερίας.

Φρικῶδες εἶναι, ὦ Ἑλλάς! τὸ πῦρ τῶν κεραυνῶν σου,
Καὶ συνοδεύει φεύγοντα τὰ πλήθη τῶν ἐχθρῶν σου
Ὁ ὄλεθρος κ’ ἡ φρίκη.
Σὺ τοὺς διώκεις πανταχοῦ καὶ εἶναι σύμβολόν σου,
«Ἢ Θάνατος ἢ Νίκη».