Σελίδα:Γεωργίου X. Ζαλοκώστα Τα άπαντα.djvu/215

213

Κ’ ἰδοὺ τὸν πόδα του μακρὰν ἐκτείνων ὁ Ἀδρίας.
—Τί ἔγεινε τῆς πρὸ μικροῦ δυνάμεως ἡ βάσις;
Τίς δαίμων, τίς ἀρὰ
Ἐκρήμνισαν τὸν κολοσσὸν μνηστῆρα τῆς θαλάσσης; —
Οὕτως ἠρώτα ἡ ψυχὴ, τῆς νύμφης Βενετίας
Ὁρῶσα τὰ νερά.

Ὁ Μιχαὴλ ἐστράφη
Ἀποκριθείς· —Ὅλα σκιὰ καὶ ὄναρ καὶ βραχύτης
Ὅσα θνητῶν μελήματα δὲν σώζει ἡ ἀρετὴ,
Ὅσα ῥοφοῦν ἀχόρταστοι ὁ χρόνος καὶ οἱ τάφοι
Εἶδες σκιὰν γυρίζοντος ἀνεμομύλου, ἥτις,
Φωτὸς παυθέντος, σβύνεται παυθεῖσα καὶ αὐτή;

Οὕτως, ὁπόταν καὶ τὸ φῶς τὸ ἐκ Κυρἰου λείψῃ,
Βασίλεια καὶ θρόνοι
Ἐκπίπτουν ἀπὸ ὕψη
Εἰς σῆψιν παρακμῆς,
Κ’ ἒν φάντασμα σαρόνει
Κόνιν καὶ τέφραν, λείψανα ἰσχύος καὶ τιμῆς. —

Καθίπταντο πλησίον
Τῶν θεσπρωτῶν κυμάτων,
Κ’ ἐπέλαμπε στικτὸς
Ὁ μέγας θὀλος τ’ οὐρανοῦ· κ’ αἱ δρῦς τῶν παραλίων
Στρεφόμεναι ὡμοίαζον πυῤῥίχην φαντασμάτων
Ἐν μέσῳ τῆς νυκτός.