ὡς τοῦ πελάγους τὰ κύματα τὰ ἐπὶ τῶν ἀκτῶν μας «ἢ τὰν ἢ ἐπὶ τὰν» παταγοῦντα, μὲ τὴν καρδίαν ἀσθμαίνουσαν, μὲ ξίφος ἀνθηροῦ στρατιώτου καὶ μὲ τὰ δέκα ἐξ ἐπίλεκτα ἔτη του ἐῤῥίφθη εἰς τὴν κάμινον τοῦ ἀγῶνος, καὶ μετασχών τῆς πρώτης τοῦ Μεσολογγίου πολιορκίας, ἔστεψε τὴν νεότητά του μὲ πρώτην θαλερὰν δάφνην. Ἐκεῖθεν δὲ προτάξας ἔντιμον στῆθος εἰς διαφόρους κατὰ τὴν Στερεὰν μάχας, μετέβη εἰς τοῦ Πέλοπος τήν πατρίδα, ὅπου μυρμηκιὰ ἐχθρῶν ἐπίεζε τὸ σιδηροῦν ἔδαφός της, καὶ ἀπὸ μάχης εἰς μάχην, ἀπὸ κινδύνου εἰς κίνδυνον μεταπίπτων, δὲν εἶναι βροντὴ ὅπλου, οὐδὲ σιδήρου κελαδισμὸς, εἰς ὃν δὲν ἀνεφάνη ὁ νεανίας. Πολλάκις δὲ, πολλάκις ἐκ τοῦ στροβύλου ἐπανερχόμενος τῶν μαχῶν καὶ ὑπὸ τοῦ καμάτου ἐκπνέων, ἀντὶ νὰ κλίνῃ ὡς οἱ λοιποὶ εἰς ἄνεσιν στιγμιαίαν, παρὰ τὸ ὅπλον του ὁ μάρτυς μου ἠρεμῶν καὶ εἰς ἐκστάσεις νοὸς ἀφημένος, μόνος, μετὰ τοῦ ἄστρου τοῦ μυστικοῦ καὶ τῆς καρδίας του τὰς ἐμπνεύσεις, ἢ ἐμελῴδει τὸν Βότσαρην τοῦ Σουλίου ἢ ἐσχεδιαγράφει τὴν πολυκέλαδον φθορὰν τοῦ Μεσολογγίου.
Ἐπῆλθεν ἔπειτα, ἐλαίαν φέρουσα ἡ εἰρήνη, καὶ ὑπὸ τὴν σημαίαν τοῦ τακτικοῦ ταχθεὶς ὅπλου, σεμνὸς, γενναῖος, εἰλικρινής, ἀπρόσιτος εἰς τὸν δόλον, μὰ τὴν ἀγίαν καὶ πολυστένακτον μνήμην του, διῆλθεν ὡς ἀκτὶς χρυσοῦ ἄστρου, ἥτις καὶ ἐκ τελμάτων διερχομένη, χύνει μαρμαρυγὴν γλυκυτέραν. Ἂν δὲ ὡς ἄλσος περικαλλὲς διέλθωμεν τὸν βίον σου ὅλον, δὲν θέλομεν, ὄχι, δὲν θέλομεν ἀπαντήσει, ἀμώμητε φίλε, εἰμὴ ἢ φῶς, ἢ δρόσον, ἢ εὐωδίαν, καὶ μεταξὺ ὀλίγων νὰ εἴπης δύνασαι πρὸς τὸν Πλὰστην «δὲν ἔβλαψα ποτὲ τὸν πλησίον.» Ὑπῆρξεν εὐτυχὴς ἐποχὴ, καθ’ ἣν σοφόν τι ἔθνος ἐδίκαζε νεκροὺς τοὺς πολίτας· ἐν μέσῳ ἔκειτο ὑπόδικος νεκρὸς ζητῶν μνῆμα, καὶ δεξιόθεν ὁ Θάνατος, ἐξ εὐωνύμων ἡ Θέμις παρέδρευον ἐπὶ τοῦ
