τις, λέγουν, μαρμαρυγὴ διῆλθε τὸ ἁγνὸν μέτωπόν του, καὶ ἦτον ἡ ἁγία τοῦ Φεραίου ψυχὴ, ἥτις διερχομένη τὸν Ἴστρον, ἐπέψαυσε τὸ μέτωπον τοῦ νηπίου. Υἱὸς ἐντίμων εὐπατριδῶν, οἰκεῖος τοῦ μεγάλου Κωλέττου καὶ συγγενὴς τοῦ εὐγενοῦς τούτου πολεμάρχου,[1] ὁ πολυύμνητος νεκρὸς οὗτος δὲν ἦτον ἐκ τῶν ὅσοι εἰς τάφους κύπτοντες προπατόρων, τυμβωρυχοῦσι τὴν ἀπὸ τῶν νεκρῶν δόξαν, ὰλλ’ ἔχων χρίσμα τι ἰδιον, ἦτον ὁ ἀετὸς ὁ μέλλων νὰ ὀργώση τὰ ὕψη καὶ εἰς τὴν πτέρυγά του νὰ ἴδῃ σχιζομένην τὴν ἀστραπήν. — Οἱ φέροντες προνόμιον πικρὸν καὶ, ὡς εἰπεῖν, αὐτοκτόνον, τὴν εὐφυΐαν, ἐμβάπτονται πρωίμως εἰς κάμινον δυστυχίας, ἀφ’ ἦς ἐξέρχονται τεθραυσμένοι ἀλλ’ ἁγιώτεροι διὰ τοῦτο. Καὶ ἡ ζωὴ τοῦ τεθλιμμένου τούτου νεκροῦ σελίδα πρώτην φέρει τὴν δυστυχίαν, ὡς φέρει τελευταίαν τὴν συμφοράν.
Καὶ ἀληθῶς· μόλις παιδίον ἔτι, ἐσκίρτα εἰς τὸ θέλγητρον τῆς ζωῆς, καὶ οἱ γονεῖς του καταδιώκονται ὑπὀ τοῦ αἱμοβόρου Ἀλῆ-Πασσᾶ, δημεύεται ἡ περιουσία των, ἐπαπειλεῖται ἡ ὕπαρξις τῶν τέκνων αὐτῶν, καὶ μόλις περισώζονται εἰς γῆν φιλόξενον, τὸ Λιβοῦρνον, ὅπου ἡ νύμφη τῶν δασῶν ἀφ’ ἐνὸς καὶ ἡ θαλάσσιος Σειρὴν ἀφ’ ἐτέρου συνέρχονται εἰς τὸ μεταίχμιον δύω κόσμων καὶ διαμείβουσι τοὺς ἀσπασμοὑς τοῦ ῥόδου καὶ κοραλλίου. Ἐκεῖ, ὑπὸ τὸν ούρανὸν τῆς γῆς ταύτης, τὴν πρώτην ἔμπνευσιν αἰσθανθεὶς, τὸν πλοῦτον ἐπεδίωξε τῶν Λυκείων, καὶ νεοσσὸς πτερυγίζων, διέβλεπεν ἤδη τὰ ὗψη, ὅτε
ἀντήχησεν αἰώνων φωνὴ, καὶ Πίνδος καὶ Ταΰγετος καὶ πᾶσα ἡ ἐλληνικὴ χώρα ὠρθώθησαν τουρκομάχοι… Ἀκάθεκτος τότε
- ↑ Τοῦ ἀειμνήστου συνταγματάρχου τῆς Χωροφυλακῆς Ν. Ζαλοκώστα, παρόντος ἐν τῆ κηδείᾳ.
