Εἶναι μεσάνυκτα ἤδη καὶ σκότος περιβάλλει τὴν φύσιν, ἢ ζοφερὰ ὀμίχλη μοῦ κρύπτει τοῦ φωτὸς τὸν ἀστέρα; Χειραγωγήσατε τυφλὸν κύκνον… Θολὰ τὰ ὄμματά μου εἰς θρῆνον σβύνουσιν ἀλγεινὸν, πλὴν ἂν λαμπὰδες ἀπόῤῥητοι σελαγίζουν, ἂν πολυέλεοι φωτὸς μὲ κυκλοῦσιν, ἂν βλέμματα στοργῆς μὲ προσβλέπουν, οἴμοι! τὰ ὄμματά μου ἀκόμη δύνανται νὰ θρηνοῦν, πλὴν σκέπη ζοφερὰ τὰ καλύπτει. — Εἰς νύκτα πένθους χειμερινὴν, εἰς νύκτα αἰωνίαν ἐτάφην.
Χθὲς ἔτι — ἐνθυμοῦμαι — Διόσκουροι ἀγάπης καὶ πόνου, εἰς δὰσος ἐπλανώμεθα μυροβόλον. Δύω λευκόπτεροι κύκνοι εἰς λίμνην ἐπτερύγιζον κρυσταλλώδη. Ἡ ὄχθη τοὺς ἐμέθυε δι’ ἀνθέων, ἡ δρόσος τοῖς προσέφερε μαργαρίτας καὶ τοῦ τραχήλου των ἡ καμπύλη μὲ ῥεῖθρα ἔπαιζεν ἀργυρᾶ. «Οἴμοι, μὲ εἶπε τότε σφίγγων τὴν χεῖρά μου θλιβερῶς· διὰ τοὺς κύκνους μόνον ὡρίσθη ἄνεσις ἐν τῷ βίῳ. Αὖρα αἰώνιος τοὺς θωπεύει καὶ εἰς τὰ ὕδατά των ἀντανακλᾶται ὁ οὐρανός.» Εἶπε, καὶ ὁ εἷς κύκνος ἀπὸ τῆς λίμνης του ἐξελθὼν, ἠρέμα ἔκυψε πρὸς τὸ χῶμα, καὶ μόνος καὶ ἀκίνητος, πλὴν συμπαθέστερος διὰ τοῦτο, ἔμεινε κατὰ μέρος ὁ ἄλλος..........
Κράτει τὴν πτῆσίν σου, Θάνατε· ἡμιθανὴς ἐγὼ παρεμβαίνων, ἀμφισβητῶ τὸ θῦμά σου ἐπ’ ὀλίγον, καὶ ὑπὸ τῆς
