τοῦ Δράμαλη μέχρι τῆς καταστροφῇς του, ὡς καὶ εἰς τοὺς πολέμους κατὰ τῶν Ἀράβων καὶ πάντοτε ἐπαινέθη ὡς παληκάρι.
Κατήγετο ἀπὸ τὸν Ἁγιάννην. Ὑπηρέτησε δὲ πολιτικῶς γενόμενος γερουσιαστὴς τῆς Πελοποννήσου, πληρεξούσιος τῶν Ἐθνοσυνελεύσεων καὶ βουλευτής. Ὅτε δὲ ὁ ἀδελφός του Παναγιώτης ἐξεστράτευσε κατὰ τῶν Ἀράβων ἐπὶ τῆς στραταρχίας τοῦ Κυριάκου Σκούρτη Ὑδραίου, καὶ ἔπεσεν αἰχμάλωτος εἰς τὴν μάχην τοῦ Κρεμυδίου, ὑπῆγε νὰ τὸν ἐλευθερώσῃ, ἀλλ’ αἰχμαλωτίσθη καὶ αὐτὸς κατὰ τὴν ὥραν τῆς ἐφόδου τῶν Αράβων εἰς τοὺς Ἀβαρίνους, ὕστερον δὲ καὶ οἱ δύω ἐλευθερώθησαν δι’ ἀνταλλαγῆς τῶν Σεχνετσιπαίων Τούρκων Τριπολιτσιωτῶν.
Ἦτον ἀδελφὸς τοῦ ἀνωτέρω, ὡς εἴπομεν. Ἐπανελθὼν δὲ ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολιν κατ’ ἀρχὰς τῆς ἐπαναστάσεως, ἀμέσως παρουσιάσθη μὲ σῶμα στρατιωτῶν συμπατριωτῶν του εἰς Βέρβαινα, καὶ κατόπιν ἐστρατοπέδευσε κατὰ τὸ χωρίον Στενόν, ὅπου ἐσύστησε στρατόπεδον, καὶ ὅπου σώζονται καὶ μαρτυροῦνται μέχρι σήμερον τὰ ταμπούρια τοῦ Ἄκουρου λεγόμενα. Ἡ δραστηριότης καὶ ὁ ζῆλός του εἰς τὴν ὑπηρεσίαν τοῦ πολέμου πολὺ ἐπαινέθησαν, καὶ ὁ πρίγκηψ Δ. Ὑψη-
