πολλοὶ τῶν πεπαιδευμένων, ἀναφέρω μόνον τὸ τοῦ Δειπνοσοφιστοῦ Ἀθηναίου. «Προσέτι δὲ τὴν λαμπροτάτην πόλεων πασῶν, ὁπόσας ὁ Ζεὺς ἀναφαίνει, τὰς Ἀθήνας λέγω (β. ά, κ. 10). Ἡ πόλις αὕτη πρὶν ὀνομασθῇ Κεκροπία, ὠνομάσθη Ἄστυ, ὃ ἐστὶ ὁ βράχος, ἐφ’ οὕ ἡ ἀκρόπολις, ἐκλήθη Ἄστυ ἀπὸ τοὺς πρώτους ἀνθρώπους, ὡς καὶ οἱ λοιποὶ περὶ αὐτὸν βράχοι ἔλαβεν ἕκαστος ἴδιον ὄνομα· π. χ. ὁ Λυκαβηττὸς, ἡ Πνὺξ κλ. καὶ κατοικήθη πρῶτος οὗτος ὑπὸ τὸ ὄνομα Ἄστυ, ἔνθα κτισθεῖσα πόλις ὠνομάσθη καὶ αὕτη Ἄστυ· καὶ ἑπομένως ἐν γένει πᾶσα πόλις ἄστυ ἐκαλεῖτο. Ὁ Στράβων δίδει τὴν ἰδέαν ταύτην ἐν οἷς λέγει· «Τὸ δ’ Ἄστυ αὐτὸ πέτρα ἐστὶν ἐν πεδίῳ περιοικουμένη κύκλῳ· ἐπὶ δὲ τῇ πέτρᾳ τὸ τῆς Ἀθηνᾶς Ἱερόν.» (β. θ′. § 16).
Φάληρος, ἀπὸ Φαλήρου υἱοῦ τοῦ Ἄλκωνος, ἢ Ἐρεχθέως. Οὗτος ὁ Φάληρος ὠχύρωσε τὸν λιμένα, ἀπὸ τοῦ ὀνόματός του κληθέντα Φάληρον, καὶ εἶτα συνεξέπλευσε μετὰ τῶν ἡρώων Ἀργοναυτῶν εἰς Κολχίδα· καὶ μετὰ ταῦτα μετὰ τοῦ Ἀκάμαντος συνεξέπλευσεν εἰς Κύπρον, ἔνθα ἔκτισαν τοὺς Σόλους κατὰ τὸν Στράβωνα. Ὁ λιμὴν τοῦ Φαλήρου ἐκαλεῖτο ἀπὸ τῶν ἐσχάτων τοῦ μεσαιῶνος μέχρι τέλους τῆς Τουρκοκρατίας Φανάρι· ἀπὸ δὲ τῆς παλιγγενεσίας ἐπανέλαβε τὸ ἀρχαῖον ὄνομά του, καὶ καλεῖται Φαληρεὺς ἀντὶ Φάληρος.
Θόρικος· εἶνε ἄδηλον πόθεν ὠνομάσθη οὕτω. Δὲν δύναμαι νὰ παραδεχθῶ τὸ τοῦ Ἡσυχίου λέγοντος, ὅτι ἀπὸ Θορίκου τινὸς, ὡς Κύπριοι λέγουσι. Τί κοινὸν ἠδύναντο νὰ ἔχωσιν οἱ Κύπριοι μὲ τὸν δῆμον τοῦτον ἀπέναντι τῶν Ἀθηναίων; μήπως ἔγραψεν ὁ Ἡσύχιος Κόπριοι, οἵτινες εἰσὶ δῆμος τῆς Ἀττικῆς, οἱ δὲ μεταγενέστεροι ἀντιγραφεῖς τοῦ λεξικογράφου, ἀμαθεῖς ὄντες, ἐνόμισαν πρέπον νὰ διορθώσωσι τὸ Κόπριοι εἰς Κύπριοι· ἡ διόρθωσις αὕτη ἐγένετο καὶ εἰς τὸν Κόπρειον τοῦ Ἀριστοφάνους, ὡς θέλομεν διασαφήσῃ εἰς τὰ περὶ τοῦ δήμου Κοπρείων. Ἡ λέξις θορικὸς παράγεται παρὰ τὸν θορὸν σημαίνοντα τὴν γονὴν (σπέρμα) ζῴων λογικῶν τε καὶ ἀλόγων
