Σελίδα:Αριστοτέλης Βαλαωρίτης - Υπό Ε. Δ. Ροϊδου.djvu/16

— 16 —

μεθα μὴ εὕρωμεν καὶ ἐν Ἠπείρῳ τὰ πράγματα καὶ τὰ αἰσθήματα ἱκανῶς μεταβληθέντα. Οἱ ἀρματωλοὶ καὶ κλέπται ἀπετέλουν ἐκεῖ εἶδός τι στρατιωτικῆς ἀριστοκρατίας καὶ ἐνόπλου φρουρᾶς τῆς κιβωτοῦ τῶν ἐθνικῶν ἐλπίδων. Ἀλλ’ ὁλόκληρος ἡ τάξις αὕτη μετηνάστευσεν εἰς τὸ ἑλληνικὸν βασίλειον μετὰ τὸ πέρας τοῦ ἀγῶνος· καὶ οὕτως ἀφ’ ἑνὸς μὲν ἀπωρφανίσθη ἡ Ἤπειρος τῶν ἀντιπροσώπων τοῦ ἰδανικοῦ αὐτῆς, ἀφ’ ἑτέρου δὲ οἱ λέοντες ἐκεῖνοι ἐξεφυλλίσθησαν παρ’ ἡμῖν καὶ ἐγέννησαν συνταγματικοὺς σκύμνους, κατ’ οὐδὲν διαφέροντας τῆς ἐπιλοίπου γενεᾶς τῶν λάλων τεττίγων καὶ οἰκοδομητικῶν καστόρων. Πληρέστατα συμμεριζόμεθα τὴν γνώμην τοῦ Βαλαωρίτου ὅτι μόνη παρ’ ἡμῖν πηγὴ ἀληθοῦς ποιήσεως εἰσὶν αἱ ἀναμνήσεις τοῦ ἀγῶνος· τὴν πηγὴν ὅμως ταύτην οὔτε ῥέουσαν βλέπομεν ἐν ὑπαίθρῳ οὔτε ἀκούμεν τὸ κελάρυσμά της· καὶ αὐτὸς δὲ ὁ ποιητὴς ὁμολογεῖ ἐν τοῖς προλόγοις του ὅτι πρὸς ἀνεύρεσιν ὕδατος ζῶντος ἠναγκάσθη «ν’ ἀνασκάψῃ τὸ ἔδαφος τῆς Ἠπείρου». Παράδοξος καὶ ὄντως λυπηρὰ εἰς χείλη ποιητοῦ εἶναι ἡ λέξις ἀνασκαφὴ, ἡ κατατάσσουσα ἔργα χθεσινὰ μεταξὺ τῶν ἀρχαιοτήτων. Διὰ τῆς φοβερᾶς ταύτης λέξεως συν-