αὐτῶν τῇ ποιήσει. Οὐδὲν τοὐλάχιστον γνωρίζομεν ἔπος ποιηθὲν εἰς ἀνάμνησιν κοινοβουλευτικῶν ἀγώνων ἢ τῆς τεκτονικῆς τῶν καστόρων βιομηχανίας· περὶ οἰουδήποτε δὲ ἄλλου πράγματος ἐκτὸς ψήφων καὶ λίθων οὔτε φροντίζει οὔτε θέλει ν’ ἀκούσῃ ὁ σήμερον Ἕλλην. Ταῦτα παρεδέχετο καὶ ἐθρήνει ἐν τοῖς προλόγοις του καὶ ταῖς ἰδιωτικαῖς ἐπιστολαῖς ὁ ψάλτης τῆς «Φροσύνης». Πολλάκις ὅμως κατελαμβάνετο ἐκ τοῦ θεάματος τούτου ὑπὸ τοιαύτης ἀθυμίας, ὥστε ἐπέμενε νὰ κλείῃ τοὺς ὀφθαλμούς. Ὡς ἐν τῇ τραγῳδίᾳ τοῦ Ῥακίνα ἡ ἐρωμένη τοῦ Ἱππολύτου,
«Νεκρὸν τὸν βλέπει πρὸ ποδῶν καὶ ζῶντα τὸν ἐλπίζει»,
οὕτω κἀκεῖνος ἰσχυρίζετο ὅτι τὸ κλέφτικον ἰδανικόν του «εἰς μόνην τὴν πρωτεύουσαν καὶ τὰ κυριώτερα κέντρα τῆς Ἑλλάδος ἀπέθανεν, ἀλλὰ ζῇ ἔτι εἰς Βάλτον, Ξηρόμερον, Λοκρίδα, Ἤπειρον καὶ Αἰτωλίαν». Ἀλλὰ δύναται ἆρα νὰ θεωρηθῇ ὡς ἰδανικὸν ἔθνους τινὸς τὸ μὴ ζῶν «οὔτε ἐν τῇ πρωτευούσῃ οὔτε εἰς τὰ κυριώτερα αὐτοῦ κέντρα;» Πῶς δὲ δυνάμεθα νὰ παραδεχθῶμεν ὡς ζῶντα, ἤθη, παραδόσεις, γλῶσσαν καὶ ἔθιμα, τὰ ὁποῖα ἀναγκάζεται ὁ ποιητὴς ἀνὰ πάντα στίχον νὰ σαφηνίζῃ διὰ σχολίων
