Σελίδα:Αλεξανδρινή Τέχνη Τομ.1 Αρ.2 - 23.jpg

Αυτή η σελίδα δεν έχει ελεγχθεί ακόμη για πιθανά λάθη.

τα γαλλικα γραμματα πενθοῦν τὸν θάνατου τοῦ σημαίνοντος ποιητῆ καὶ θεατρικοῦ συγγραφέα Jean Richepin.

Τόσο τὸ ποιητικὸ ὅσο καὶ τὸ πεζό του ἔργο ἐπιβεβαιώνουν μιὰ γερὴ κλασικὴ μόρφωση καὶ μιὰ ἰδιοσυγκρασία ὀρμητική.

Τὰ πιὸ ὀνομαστὰ του ἔργα εἶναι στὴν ποίηση: la Chanson des Gueux (1876), la Mer (1886), les Glas (1922). Στὸ θέατρο: Nana-Sahib (1883) Pal le Glaive (1892), le Chemineau (1897).

Διαρκοῦντος τοῦ μεγάλου πολέμου συνέγραψε μιὰ συλλογὴ ποιημάτων στὰ ὁποῖα βρίσκεται καὶ ἕνα του ποίημα τιτλοφορούμενο: Aux Latins, ποὺ οἱ πρῶτοι του στίχοι κυρίως εἶναι ἕνας ὕμνος στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα.

Ὁ Jean Richepin γεννήθηκε τὸ 1849· ἐξελέγη ἀκαδημαϊκὸς τὸ 1908.

η διαβαση ἀπὸ τὴν πόλη μας τοῦ Ραμπιντρανάθ Ταγκὸρ μᾶς ἄφησε τὶς καλλιτέρες ἐντυπώσεις.

Διὰφοροι δημοσιογράφοι τρέξανε νὰ τοῦ πάρουν συνέντευξη, ἕνα σωρὸ περίεργοι τὸν κύταζαν στὸ πέρασμά του μὲ ὕφος ἀπορίας, ὁλόκληρος ὁ τύπος πανηγύρισε τὸ εὐχάριστο γεγονός, δεξιώσεις καὶ ἐπισκέψεις ἔγιαν, προσφωνήσεις καὶ λόγοι εἰπώθηκαν, κόσμος πολὺς -πάρα πολὺς- συγκεντρώθηκε νὰ τὸν ἀκούσει. Ἀναμφιβόλως ὁ φιλόσοφος Ἰνδὸς θὰ ἔφυγε κατενθουσιασμένος ἀπὸ τὶς ἐκδηλώσεις καὶ τὴ λατρεία τόσων θαυμαστῶν. Μὲ τὴ διαφορὰ πὼς αὐτὰ ποὺ διδάσκει καὶ μιλᾶ δύσκολα τὰ καταλαβαίνουν τὰ πλήθη -τόσο δύσκολα ὅσο εὔκολα τὰ παρεξηγοῦν. Ὡστόσο ὁ Ραμπιντρανάθ Ταγκὸρ εἶναι ἄξιος ἐχτίμησης καὶ συμπάθειας, γιατὶ ἀνήκει κι αὐτὸς στὴ χορεία τῶν οὐτοπιστῶν ἐκείνων ἰδεολόγων, ποὺ κατηνάλωσαν τὸ περισσότερο μέρος τῆς ζωῆς τους μὲς στοὺς ὡραίους ὁραματισμοὺς καὶ τὶς ἀνεκπλήρωτες ἐπαγγελίες.

μεταξυ τῶν μελῶν τῆς Ἐπιτροπῆς ποὺ σχημάτισαν τὰ Messages d’Orient γιὰ νὰ ὐποδεχθεῖ τὸν Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ, μὲ ἀπορία εἴδαμε νὰ λείπει τὸ ὄνομα τοῦ Καβάφη. Σε πολλούς μὰ πάρα πολλούς, τὸ πράγμα ἔκαμε κακίστη ἐντύπωση.

Ὁ μεγάλος Ἕλλην ποιητὴς ἦταν ὁ ενδεδειγμένος γιὰ τὴν δεξίωση τοῦ μεγάλου Ἰνδοῦ ποιητῆ.

Πολὺ ἀλλόκοτη παράλειψη τῶν Messages d’Orient.

στο libre (Ὀκτωβρίου-Νοεμβρίου 1926) τοῦ κ. Ρουσσὲλ ὑπάρχει μιὰ σύντομη κριτικὴ γιὰ τὸν «Προσκυνητὴ τῆς Σιωπῆς καὶ τῆς Λήθης» τοῦ κ. Γ. Βρισιμιτζάκη. Ἡ κριτικὴ αὐτὴ εἶναι πρόχειρα καὶ βιαστικὰ γραμμένη· ἔτσι φαίνεται τοὐλάχιστον· καὶ