ἐρυθρωπάζει ὡς ἡ πρωΐα! Εὐτυχεῖς, λέγουσιν οἱ ὕμνοι μας, εὐτυχεῖς οἱ τῆς πιστῆς Νάννης τὸν ἔρωτα ἀπολαύοντες· ἀλλὰ γνωρίζω καρδίαν θερμὴν, σταθερὰν ὡς τὴν καρδίαν ἐκείνης· θὰ ἀπέθνησκον εὐτυχὴς ὡς ὁ Βαλδοὺρ, ἐὰν ἤμην βέβαιος ὅτι ἤθελον μὲ κλαύσει ὡς ἐκεῖνον».
Καὶ ἐν ᾧ οὗτος ὠνειροπόλει οὕτω, ἡ νεᾶνις συνέδεε, δεξιότατα τὸ ἔριον μετὰ τῆς μετάξης, τὸν υἱὸν τοῦ χρυσοῦ μετὰ τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀργύρου. Ναί· ὅταν ἐσχεδίαζε τοὺς μετὰ χρυσῶν ἀσπίδων καὶ ἀκτινοβόλων λογχῶν πολεμιστὰς εὕρισκε πάντοτε, χωρὶς νὰ τὸ θέλῃ, ἕνα, ὅστις ὡμοίαζε πρὸς τὸν Φριτιόφ· καὶ τῆς Ἰνγεβόργης τὸ πρόσωπον κατεκαλύπτετο ὑπὸ ἁγνοῦ ἐρυθήματος. Καὶ ἐκεῖνος δὲ διερχόμενος ῥεμβὸς καὶ σύννους τὰ δάση καὶ τοὺς δρυμοὺς ἐποίκιλε τοὺς κορμοὺς τῶν δένδρων, χαράττων ἐπ’ αὐτῶν συνδεδεμένα τὰ στοιχεῖα Φ καὶ Ι. Καθ’ ἑκάστην πρωΐαν αὐτὸς ἀνεπόλει ἐκείνης καὶ ἐκείνη αὐτοῦ· καὶ τὸ ἑσπέρας ὅτε ἐσίγα ὁ θόρυβος τῆς ἡμέρας ἀνεπόλουν ἀλλήλων.
Τέλος ἦλθεν ἡμέρα ὅτε ὁ γέρων Χίλδιγκ λαβὼν κατὰ μέρος τὸν μαθητήν του: «—Υἱέ μου, τῷ εἶπε σοβαρῶς, φυλάχθητι ἀπὸ τοῦ ἐν τοῖς στήθεσί σου ἐμφωλεύοντος ἔρωτος· εἶναι ῥόδον, οὗτινος δὲν θὰ ἀπολαύσῃς ἢ τὰς ἀκάνθας, τὸ ἄνθος δὲν ἀνήκει σοί· αἱ μοῖραι θέλουσι σᾶς χωρίσει. Υἱὲ τοῦ Θόρστεν μὴ ἐποφθαλμία ἐπὶ τὴν θυγατέρα τοῦ Βήλη· αὕτη κατάγεται ἐκ τοῦ Ὀδίνου· σὺ δὲν εἶσαι ὅμοιός της.»
Ὁ Φριτιὸφ ἀπεκρίθη γελῶν: «—Εὐκόλως δύναμαι νὰ πλάσω γεννεαλογίαν. Ὅταν παλαίσας ἐφόνευσα τὴν ἄρκτον, τὸν βασιλέα τῶν δασῶν ἐκληρονόμησα τὴν ἀξίαν καὶ τὴν γεννεαλογίαν της· θέλω εὕρει τίτλους ἐν τῷ πεδίῳ τῆς μάχης. Ὁ ἐλεύθερος δὲν φοβεῖται τινα, ἡ δὲ ἐλπὶς φέρει βασίλειον στέμμα. Ἡ ἰσχὺς ὡσαύτως εἶναι εὐγένεια· καὶ τὸ ξίφος ὑποστηρίζει δικαίαν αἴτησιν. Ἵν’ ἀπολαύσω τὴν Ἰνγεβόργην καὶ κατ’ αὐτοῦ τοῦ Θὸρ θέλω ἀντισταθῆ. Τὸ λαμπρόν μου λευκὸν λείριον ἀνθεῖ ἀταράχως· οὐαὶ τῷ ἐπιζητήσοντι τὴν διαίρεσιν ἡμῶν!»
Τὸ μὲν Αἴνιγμα μετὰ τοῦ προβλήματος ἔλυσαν οἱ κκ. Ι. Παπαδόπουλος ἐκ Κραβάρων τῆς Ναυπακτίας καὶ Ἰωάννης Εὐκλείδης, μόνον δὲ τὸ πρόβλημα οἱ κκ. Κ. Ἀναγνώστου καὶ Δ. Πετροκόκκινος.
Φίλοι σκοτίζεσθε
ὁπόταν λείψω.
Ἂν λείψῃ τι…
Τότε κρημνίζεσθε
πάλιν, ἂν λείψω·
τί εἶμαι; τί;…
—Κατ’ αὐτὰς ἐγένετο ἐν τῇ πόλει τῆς Νέας Ὑόρκης διαγωνισμὸς μεταξὺ τῶν ἐπισημοτέρων τῶν ἐν Ἀμερικῇ Πανεπιστημείων. Τὸ ἐπιλαχὸν πρόσωπον εἰς τὰ ἑλληνικὰ γράμματα ἦν ἡ κυρία Julia F. Thomas, φητοιτὶς τοῦ ἐν Ἰθάκῃ Πανεπιστημίου. Ἡ «Ἀθηναῒς» συγχαίρει τῇ εὐμαθεῖ καὶ φιλέλληνι ταύτῃ Κυρίᾳ.
—Ἐν τῇ παγκοσμίῳ ἐκθέσει τῆς Φιλαδελφείας, κατὰ τὴν ἑορτὴν τῆς ἑκατονταετηρίδος Ἑταιρία τις προτίθεται νὰ ἐκθέσῃ σωρὸν χρυσίου καὶ ἀργύρου 180 τόνων τὸ βάρος καὶ 10,000,000 ταλ. ἀξίας ἐκ. τῶν μεταλλείων τῆς Βιργινίας καὶ Καλλιφορνίας. Πώ!.. πώ!!!
Ἦλθε καὶ πάλ’ ἡ ἄνοιξι, περάσανε τὰ χιόνια
Οἱ κάμποι πρασινίσανε
Τα δένδρα λουλουδίσανε
Κι’ ἦρθαν τὰ χελιδόνια.
Μυρίσαν τὰ τριαντάφυλλα, τὰ κρῖνα, τὰ ζουμπούλια
Καὶ ἡ δροσοῦλα τῆς βραδιᾶς
Ποτίζει τ’ ἄνθη τῆς ῥοδιᾶς
Λαμποκοπᾷ ἡ πούλια.
Φυσᾷ τ’ ἀγέρι σιγανὰ, τ’ ἀηδόνι χαιρετάει
Κι’ αὐτὸ κρυμμένο’ στά κλαριὰ
Χαίρεται τὴν ἐλευτεριὰ
Γλυκὰ σὰν κελαδάῃ.
Πέρα ’στὸν κάμπο βόσκουνε χαρούμενα τ’ ἀρνάκια
Καὶ ὁ βοσκὸς τὰ καρτερᾷ
Κι’ αὐτὰ κινοῦνε μὲ χαρὰ
Γκλὶν, γλὶν τὰ κουδουνάκια.
Γελᾷ ὁ οὐρανός, ἡ γῆ, οἱ κάμπ’ ὅλα γελοῦνε
Κι’ αὐτὰ τὰ πεῦκα στὰ βουνὰ
Γέρνουν κι’ ἐκεῖνα ταπεινὰ
Τὸ Μάι χαιρετοῦνε.
’Στοὺς κήπους πᾶν ᾑ εὔμορφαις κι’ ὁ ζέφυρος σιμά τους
Κι’ αὐγερινὸς ἀπὸ ’ψηλὰ
Θαρρεῖς κι’ ἐκεῖνος ταῖς φιλᾷ
Καὶ παίζει ’στά μαλλιά τους.
Ψάλλω κι’ ἐγὼ τὴν ἄνοιξι που βλέπω τ’ ὀρφανά μου
Μεσ’ στὰ χορτάρια τὰ χλωρὰ
Νὰ κόβουν ἄνθη δροσερὰ
Νά ῥίχνουν στὴν ποδιά μου.
