νῦν ὅμως θέλομεν ἴδει αὐτὸν ἀγωνιζόμενον κατὰ τῶν τέκνων τῆς χώρας ἐκείνης, ἐν ᾗ ὁ πάτπος αὐτοῦ τε καὶ τῶν πλείστων αὐτοῦ συμπατριωτῶν εἶδον τὸ πρῶτον τὸ λαμπρὸν τοῦ ἡλίου φῶς, ἐν ᾗ τὸ πρῶτον τὸ γλυκὺ τῆς μητρος καὶ τοῦ πατρος ὄνομα ἐψέλλισαν, καὶ ἐν ᾗ χρυσᾶ τῆς νεότητος ὄνειρα εἶδον· καὶ τοῦτο οὐχὶ δι’ ἄλλο τι, ἢ ὅπως σώσῃ τοὺς συμπατριώτας του ἀπὸ τὴν ἀνόητον ὑπερηφανείαν, τὸν ἐγωϊσμὸν καὶ τὴν καταπίεσιν τῆς Ἀγγλίας, ἣν πάντα τὰ μοναρχικὰ ἔθνη ἐξασκοῦσιν ἐπὶ τῶν μικροτέρων καὶ ἀσθενεστέρων λαῶν, τῶν τέκνων τούτων τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς ἰσότητος.
Το Ἀγγλικὸν κοινοβούλιον σκοποῦν ἀφ’ ἑνὸς μὲν νά συνενέγκωσι καὶ αἱ ἐν τῇ βορείῳ Ἀμερικῇ ἀποικίαι πρὸς ἀπότισιν τοῦ δημοσίου χρέους, ὅπερ εἶχεν αὐξηνθῆ σημαντικῶς ἕνεκα τοῦ ὑπερ τῶν ἀποικιῶν πολέμου, οὗ ἄρτι ἐμνημονεύσαμεν, ἀφ’ ἑτέρου δὲ, ὃ καὶ κυριώτατον, ἵνα καταστήσῃ σεβαστὸν τὸ δικαίωμα τῆς μητροπόλεως, νά ἐπιβάλλῃ φόρους ταῖς ἀποικίαις καὶ ἄνευ τῆς συγκαταθέσεως αὐτῶν, ἐξέδοτο πρῶτον νόμον «πρᾶξιν χαρτοσήμου» καλούμενον, δι’ οὗ ἅπασαι αἱ τῶν Ἀμερικανῶν συναλλαγαὶ ὤφειλον νὰ γίνωνται ἔτι χαρτοσήμου, φέροντος ἐκτετυπωμένην τὴν σφραγῖδα τῆς Βρετανικῆς κυβερνήσεως· ἔπειτα δε ἐξεδόθησαν και ἄλλοι νόμοι, δι’ ὧν ἐπεβάλλετο φόρος ἐπὶ τοῦ τεΐου, ὑέλου, καὶ χάρτου. Κατ’ ἀρχὰς μὲν διεμαρτυρήθησαν οἱ Ἀμερικανοὶ κατὰ τῆς προφανοῦς ταύτης παραβάσεως τοῦ δικαίου τῶν ἀποικιῶν, ἐφ’ ᾧ καὶ ἀντιπροσώπους ἔπεμψαν πρός τε τὰς Βουλὰς τῆς μητροπόλεως καὶ τον βασιλέα πρὸς ἀνόρθωσιν τῆς ἀδικίας καὶ παρανομίας, ἀλλ’ ἐπειδὴ ἡ φωνὴ αὐτῶν δὲν εἰσηκούετο, συνῆλθον τὴν 4 Σεπτεμβρίου 1774 ἐν τῇ ἐν Φιλαδελφία συνόδῳ, καθ’ ἣν ἀπεφάσισαν νὰ διακοπῇ πᾶσα μετὰ τῆς Ἀγγλίας ἐμπορικὴ σχέσις. Ἐπειδὴ δὲ μετὰ ταῦτα ἡ βρετανικὴ κυβέρνησις ἐζήτησε νὰ ὑποτάξη τοὺς Ἀμερικανοὺς διὰ τῶν ὅπλων καὶ ἤρξατο τῶν ἐχθροπραξιῶν, οἱ ἀντιπρόσωποι δέκα καὶ τριῶν ἐπαρχιῶν ἤτοι τῆς Νέας Ἀμψχίρης, Κάτω Μασσαχουσέτης, Ῥονδισλάνδης, Κοννεκτικούτης, Νέας Ὑόρκης, Νέας Ἰερσέης, Πενσυλβανίας, Δελαβάρας, Μαριλάνδης, Βιργινίας, βορείου Καρολίνης, μεσημβρινῆς Καρολίνης καὶ Γεωργίας, συνῆλθον εἰς δευτέραν ἐν Φιλαδελφίᾳ σύνοδον, ἐν ᾗ κηρύξαντες κατεπείγουσαν τὴν ἀπώθησιν τῶν εἰσβαλόντων ἀγγλικῶν στρατευμάτων, ἀνέδειξαν τὴν 15ην Ἰουνίου 1775 ἀρχιστράτηγον τοῦ πολέμου ἐν ἑνὶ στόματι καὶ μιᾷ καρδίᾳ τον Οὐασιγκτῶνα. Ἡ ἐκλογὴ αὕτη τῆς συνελεύσεως ἐνέπλησε τὸν λαὸν ἀγαλλιάσεως καὶ ἐλπίδος· ὁ δὲ Οὐάσιγκτων κατ’ ἀρχὰς μὲν, συναισθανόμενος τὸ βάρος τῆς ὑπηρεσίας ἣν ἀνεδέχετο, ἀπεποιεῖτο, τῇ φωνῇ ὅμως τῆς πατρίδος ὑπείκων ἀπεδέχθη τὸ σπουδαιότατον τοῦτο καθῆκον, ἐκφωνήσας δημοσίᾳ κατὰ τὴν ἀνάῤῥησιν αὐτοῦ ἐν τῇ Συνελεύσει τὸν μεστὸν φιλελευθερίας, φιλοπατρίας καὶ πλήρους αὐταπαρνήσεως ἐκεῖνον λόγον, τὸν δυνάμενον καὶ αὐτοὺς τοὺς λίθους νὰ συγκινήσῃ, καὶ τὸν ὁποῖον δυστυχῶς διὰ τὸ στενον τοῦ χώρου δὲν δυνάμεθα νὰ καταχωρήσωμεν, προσθέσας ἐν τέλει ὅτι οὐδ’ ὀβολὸν θέλει δεχθῇ εἰς μισθὸν.
Ἀναλαμβάνων ὁ Οὐάσιγκτων τὴν ἀρχιστρατηγίαν εὗρε τὸν στρατὸν ἐν οἰκτρᾷ καὶ, ἀθλίᾳ καταστάσει, ἄνευ πειθαρχίας καὶ ἐξασκήσεως, πάραυτα ὅμως ἀνέδειξε τὴν στρατηγικὴν αὐτοῦ ἱκανότητα, καταρτίσας αὐτὸν ὡς οἷοντ’ ἄριστα.
Ἡ πρώτη μάχη, ἐν ᾗ ὁ Οὐάσιγκτων ἔλαβεν τὸν ἄφθαρτον τῆς δόξης στέφανον ἐγένετο τὴν 17ην Μαρτίου 1776 ἐν Βοστώνῃ. Ἐν τῇ μάχῃ ταύτῃ οἱ Ἄγγλοι ὑπὸ τὸν στρατηγὸν Χάου τὴν χώραν ταύτην κατέχοντες, ἀπεκρούσθησαν γενναίως ὑπὸ τῶν Ἀμερικανῶν εἰς Ἀλιφάξην. Κατὰ τὴν ἔνδοξον ταύτην ἡμέρα οἱ ἀποικίαι ἐκηρύχθησαν ἐπικράτειαι ἀνεξάρτητοι.
Δευτέρα μάχη αὐτοῦ εἶναι ἦ ἐν Τρεντώνη τὴν 26ην Δεκεμβρίου 1776 συναφθεῖσα, καθ’ ἢν διασκεδάσας τὰ ἀγγλικὰ στρατεύματα καὶ μεγάλως αὐτοῖς καταστροφὰς ἐπενεγκὼν, ᾐχμαλώτισεν 800 ἄνδρας, νικήσας μετ’ ὀλίγον καὶ τρία συντάγματα ἐν Πριγκετώνῃ,
Ἐν τούτοις γενναῖον τῆς εὐγενοῦς καὶ δημοκρατικῆς Γαλλίας τέκνον, ὑπερασπιστὴς τῆς ἐλευθεθερίας καὶ ἰσότητος, ὁ Λαφαγὲτ, ἐμπνευσθεὶς ὑπὸ τῶν ἰδεῶν τῆς Ἀμερικανικῆς ἀνεξαρτησίας, τοῦ προδρόμου τούτου τῆς τοῦ 1789 γαλλικῆς καὶ τῆς τοῦ 1821 ἁγίας ἡμῶν ἐπαναστάσεως, ἧς ὁ ἀγὼν δὲν ἐπεράνθη, μετέβη εἰς τὸ ἕτερον ἡμισφαίριον ἵνα ὑπὸ τὴν σημαίαν τῆς ἐλευθερίας καὶ ἰσότητος πολεμήσῃ κατὰ τῆς τυραννίας καὶ τοῦ δεσποτισμοῦ.
Ἐν τέλει δὲ ὁ Οὐάσιγκτων μετὰ τοῦ Λαφαγὲτ ἀποκλείσας τὸν στρατηγὸν Κορνουάλλην ἐν Ἑβορακοπόλει, συνθηκολόγησε, μετ’ οἰκτρὰν τοῦ Κορνουάλλη ἧτταν, τὴν 19ην Ὀκτωβρίου 1871 συνθήκην ἐπωφελεστάτην τοῖς Ἡνωμέναις Πολιτείαις· ἡ δὲ συνθήκη αὗτη, ἐπεσφράγισε καὶ τὸν πόλεμον.
Τὴν 30ην Νοεμβρίου 1782 συνθῆκαι προκαταρκτικαὶ μεταξὺ Μεγάλης Βρεταννίας καὶ Ἡνωμένων Πολιτειῶν ὑπεγράφησαν ἐν Παρισίοις· τὴν δὲ 3ην Σεπτεμβρίου τοῦ ἐπιόντος ἔτους ὑπεγράφησαν ὁριστικαὶ συνθῆκαι εἰρήνης κηρύττουσαι τὴν ἀνεξαρτησίαν καὶ αὐτονομίαν τῆς πατρίδος Γεωργίου τοῦ Οὐασιγκτῶνος, κληθέντος δικαίως, πατρὸς τῆς πατρίδος.
Ἤδη τὸ φαεινὸν τῆς ἐλευθερίας καὶ ἀνεξαρτησίας φῶς ἀνέτειλεν ἐπὶ τοῦ Ἀμερικανικοῦ ὁρίζοντος, ἤδη τὸ ὄνειρον τοῦ Οὐασιγκτῶνος ἤρξατο λαμβάνον πραγματικότητα. Αἱ ἀνωμαλίαι ὅμως αἱ ἀναποφεύκτως παρακολουθούσαι πᾶν ἄρτι τὸν δούλειον ζυγὸν ἀποτινάξαν καὶ νεοσύστατον ἔθνος, παρηκολούθησαν καὶ τὰς Ἡνωμένας Πολιτείας τῆς Ἀμερικῆς, εὐτυχῶς ὅμως ἐπ’ ἐλάχιστον, ἐπὶ τετραετίαν μόνον, ἤτοι ἀπὸ τοῦ 1783—1787. Τὴν δὲ 17ην Ἰουνίου 1787 ἡ ἐν Φιλαδελφίᾳ συνελθοῦσα Συντακτικὴ τῶν Ἀμερικανῶν Συνέλευσις ἐψηφίσατο τὸ δημοκρατικὸν πολίτευμα, δι’ οὗ ἡ μὲν νομοθετικὴ
