Φυσικῶς ἡ φυλὴ δὲν μετεβλήθη διόλου· καὶ ὡς ἐκ τούτου ἀναγνωρίζει τις τοὺς ἀρχαίους τυπους παρὰ τοῖς κατοίκοις πολλῶν ἐπαρχιῶν. Τὸν Βοιωτόν μὲ τὸ βαρὺ βάδισμά του, δι’ ὃ ἐγένετο ἀντικείμενον χλεύης παρὰ τοῖς λοιποῖς Ἕλλησι· τὸν Ἀθηναῖον νεανίαν μὲ τὸ φιλάρεσκον, τὴν χάριν, καὶ τὸ ἐλευθέριον βάδισμά του, ὅπερ ἀποθαυμάζει τις ἐν τοῖς ἱππεῦσι τῶν ζωοφόρων τοῦ Παρθενῶνος καὶ τὴν Σπαρτιάτιδα τηροῦσαν ἔτι τὴν παρὰ ταῖς Δωριΐσι παρθένοις ἐξυμνηθεῖσαν ζωηρὰν καὶ θερμὴν ἐκείνην καλλονήν. Ὡς πρὸς τὴν ἠθικὴν οἱ νεώτεροι δὲν διαφέρουσιν ἐπίσης τῶν προγόνων αὐτῶν. Ὡς οἱ πρόγονοί του, ὁ τῶν ἡμερῶν μας Ἕλλην εἶναι ἐραστὴς ἀσταθὴς, ῥέπων πρὸς τοὺς νεωτερισμοὺς περίεργος τῶν παραδόξων θεατής· ἀπόγονος πολιτῶν ἐλευθέρων, τῇ
ἔτι ἐν ἑαυτῷ τὸ αἴσθημα τῆς ἰσότητος καὶ πάντοτε μεμεθυσμένος ἐκ τῆς διαλέκτου του συζητεῖ ἀπαύστως ὡς νά εὑρίσκετο ἔτι ἐν τῇ Ἀγορᾷ. Ταπεινοῦται πολλάκις μέχρι τῆς κολακείας· πλήν, οὐχὶ ἐκ πεποιθήσεως, ἀλλ’ ἕνεκα τῆς γλαφυρότητος τῆς γλώσσης. Τέλος ὡς ὁ ἀρχαῖος Ἕλλην θέτει πολλάκις τὰ νοητικὰ προτερήματα ὑπεράνω τῶν ἠθικῶν. Ἔχων ὡς παράδειγμα «τὸν πανοῦργον Ὀδυσσέα» τὸν ἥρωα τῶν Ὁμηρικῶν ῥαψωδιῶν γνωρίζει νὰ ψεύδηται εὐφυῶς καὶ νὰ ἀπατᾷ μετὰ χάριτος· δι’ αὐτὸν ὁ φιλαλήθης Ἀκαρνᾶν, καὶ ὁ «βραδὺς μὲν εἰς ὑπόσχεσιν, πιστὸς δὲ εἰς ταύτην, ἀφ’ οὗ δοθῇ» Μανιάτης εἶναι ἰδιότροποι ἐπαρχιῶται. Ἕν τῶν κυριωτέρων ἐπίσης χαρακτηριστικῶν, διακρῖνον τὸν ἀρχαῖον ὡς καὶ τὸν νεώτερον Ἕλληνα, ἀπὸ τῶν λοιπῶν Εὐρωπαίων εἶναι ὅτι δυσκόλως καὶ σπανίως ἀφίνει ἑαυτὸν ἕρμαιον τῶν παθῶν του ἐκτὸς τοῦ πατριωτισμοῦ. Ἐπὶ πλέον ἀγνοεῖ τὴν μελαγχολίαν· ἀγαπᾷ τὴν ζωὴν καὶ ζῇ
