πελώριος αὐτῆς κορμὸς παρέχει οἰκήματα διὰ τὸν ἄνθρωπον καὶ πλοῖα πρὸς ἐκπλήρωσιν τῶν ἀναγκῶν αὐτοῦ. Καὶ ὅμως ἡ ἄφθονος καὶ ἰσχυρὰ αὕτη ὕλη ἡ τόσον ἀναπόσπαστος διὰ τὴν εὐτυχίαν τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ ἀνάπτυξις τῶν στοιχείων τῶν ἐν τῷ ξυλίνῳ περικαλύμματι τῆς μικράς βαλάνου! Ἀλλ’ ὅταν ὁ μικρὸς οὗτος σπόρος δὲν τυγχάνῃ τῆς δεούσης συνεργείας τοῦ φωτὸς, τοῦ ἀέρος, τοῦ ὕδατος καὶ τῶν στοιχείων τῆς γῆς, ἤτοι ὅταν δὲν καλλιεργῆται, ἀντὶ ν’ ἀναπτυχθῇ εἰς ἰσχυρὸν συνάμα δὲ καὶ ὡραῖον χρήσιμον γίγαντα καθίσταται βορὰ τῶν χοίρων ἢ μένει νεκρὸς καὶ ἄγονος. Ἡ ὕπαρξις ἁπλῶς στοιχείου τινὸς ὅσον δήποτε χρησίμου δὲν ἀρκεῖ, δεῖται ἀναπτύξεως, δεῖται τῆς προσηκούσης καλλιεργείας.
«Ὁ δὲ καρπὸς τοῦ πνεύματος ἐστιν ἀγάπη, χαρὰ, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια· κατὰ τούτων οὐκ ἔστι νόμος.»
Ἡ Καλλιρόη παρὰ τὰς ὄχθας τοῦ Ἰλισσοῦ. — Τὰ θερινὰ θέατρα παρὰ τὸν Ἰλισσὸν καὶ ἐν Φαλήρῳ.
Ὡραίαν τινα πρωΐαν τοῦ μηνὸς Ἰουλίου ἠθέλησα ν’ ἀποσπασθῶ ἐπὶ στιγμὰς τίνας τῆς τύρβης τῶν καθημερινῶν ἀσχολιῶν καὶ ἐξελθοῦσα τῆς πόλεως διηυθύνθην πρὸς τοὺς ἀγρούς.
Σοβαρὰ σιγὴ ἐπεκράτει εἰσέτι πανταχοῦ, ἐνῷ τὰ πέριξ ἀντικείμενα ὑπὸ τοῦ λυκαυγοῦς φωτιζόμενα ἐχρωματίζοντο βαθμηδὸν ὡς ὑπὸ μαγικῆς τινος ἐπηρείας διὰ μυρίων καὶ ποικίλων ἀποχρώσεων. Ἐγὼ δὲ περιχαρὴς διὰ τὴν ἐλευθερίαν μου ἔτρεχον ἀπὸ λοφίσκου εἰς λοφίσκον, ἀπὸ ῥύακος εἰς ῥύακα, ὁτὲ μὲν συνάζουσα ἄνθη, ὁτὲ δὲ θαυμάζουσα τὸ μεγαλοπρεπὲς θέαμα τῆς φύσεως, ἥτις ἐκ τοῦ σκότους προκύπτουσα ἀπεδύετο τὸν μελανὸν τῆς νυκτὸς πέπλον.
Αἴφνῃς ὅμως ἐνῷ παρηκολούθουν τὴν ῥοῦν τοῦ Ἰλισσοῦ, ὁ φλοῖσβος παρακειμένης πηγῆς ἐφείλκυσε τὴν προσοχὴν μου· ἐστάθην παρευθὺς, διότι μοὶ ἐφάνη ὅτι διά μέσου τοῦ μονοτόνου ἤχου τῶν ὑδάτων διέκρινον ᾆσμά τι τοσούτῳ γλυκὺ, τοσούτῳ περιπαθὲς, ὥστε ὑπὸ συγκινήσεως ἀνεκφράστου καταληφθεῖσα, προσήλωσα ὅλη τὴν προσοχήν μου ἵν’ ἀκροασθῶ.
Καὶ ἀληθῶς ὁ φλοῖσβος ἐκεῖνος παρηκολούθει ἐλαφρῶς φωνὴν καθαρὰν καὶ νεανικὴν, ἥτις διὰ μυρίων μελῳδικοτάτων τόνων, ὁτὲ μὲ ἀνεπαισθήτως ὑψουμένη, ὁτὲ δὲ μετ’ εὐστροφίας ἀκατανοήτου συγχεόμενη μετὰ τῶν ὑδάτων, ἀπετέλει ἁρμονίαν ὑψηλὴν καὶ αἰθέριον, ἁρμονίαν ἥτις καταθέλγουσα τὴν ἀνθρωπίνην καρδίαν ἐνέπνεεν αὐτῇ μελαγχολίαν τινα γλυκύθυμον καὶ ἀόριστον.
Ἀλλὰ τὸ μέλος ἐκεῖνο ἐξέφραζε παράπονον τοσούτῳ μύχιον καὶ θλιβερὸν, ὥστε ὑπὸ τοῦ πόθου τοῦ ν’ ἀνακαλύψω τὴν ᾅδουσαν, ἀκουσίως πως ἑλκομένη, ἐπροχώρησα βήματά τινα πρὸς τὸ μέρος ὅθεν ἤρχετο ἡ φωνή.
Ὁποία ὅμως ὑπῆρξεν ἡ ἔκπληξίς μου, ὅτε διὰ μέσου τοῦ φυλλώματος διέκρινον νεάνιδα καλλονῆς οὐρανίας!
Λεπτὸς πέπλος ὑπὸ τοῦ πρωϊνοῦ ζεφύρου κυματιζόμενος ἐκάλυπτε τὸ αἰθέριον αὐτῆς σῶμα ἐπὶ τοῦ ὁποίου ἡ χάρις, ἡ νεότης καὶ ἡ εὐγένεια διέλαμπεν ἐν ἅπαντι τῷ μεγαλείῳ αὐτῶν. Ἐνῷ δὲ ὑπὸ τοῦ ἁγίου ἐκείνου ἐνθουσιασμοῦ κατεχομένη, ὃν αἰσθάνεται ἡ ἀνθρωπίνη ψυχὴ πρὸ καλλιτεχνικοῦ ἀριστουργήματος, παρηκολούθουν τὰς ὑγρὰς καὶ διαυγεῖς γραμμὰς, αἵτινες διέγραφον τὸ ἀνθηρὸν ἐκεῖνο σχῆμα, ἐνῷ προσεπάθουν ν’ ἀνακαλύψω τὴν μυστηριώδη μαρμαρυγὴν, ἥτις ἐφώτιζε τὸ ῥοδοειδὲς καὶ χιονόλευκον ἐνταυτῷ ἐκεῖνο σῶμα δὲν ἠξεύρω ὁποῖον προαίσθημα, ὁποία συγκίνησις μὲ ἔκαμε νὰ ἐννοήσω ὅτι ἡ σεμνὴ καὶ δειλὴ ἐκείνη κόρη δὲν ἀνῆκεν εἰς τὰς φθαρτὰς καλλονὰς τοῦ κόσμου τούτου, εἰς τὰ διαβατικὰ τῆς ὕλης δημιουργήματα, ἀλλὰ κάτοικος ποιητικοῦ τινος καὶ ᾀειθαλοῦς κόσμου, εἰς τοὺς μυστηριώδεις ὠκεανοὺς τῆς φαντασίας πλανωμένη, ἔθεσε πρὸς στιγμὴν τὸν ἐλαφρὸν αὐτῆς πόδα ἐπὶ τῆς Ἀθηναϊκῆς πεδιάδος, ὅπως διαλύουσα αἴφνης τὰ σκότη τῆς λήθης, διαχύσῃ τὸ φέγγος ἀθανάτων καὶ προσφιλῶν ἀναμνήσεων! Ἀφελῶς καὶ μετὰ χάριτος πρὸς τὸν ῥύακα κεκλιμένη ἐκράτει ἀνὰ χεῖρας ὑδρίαν ἀφ’ ἧς κατέῤῥεε τὸ ὕδωρ τῆς πηγῆς ἐκείνης, ὅπερ ἀφρίζον κατέβρεχε τοὺς λεπτοφυεῖς αὐτῆς πόδας καὶ παρηκολούθει μετὰ ταῦτα τὸν ῥοῦν του ἐπὶ τῆς χλόης.
Ἀλλὰ μόλις ἤκουσε τὸν κρότον τῶν βημάτων μου, ἐστράφη ἀνησύχως ζητοῦσα ν’ ἀνακαλύψῃ τὸν τολμῶντα νὰ διαταράξῃ οὕτω πως τὸ ᾆσμα της· ὁ θαυμασμός μου τότε ηὔξησεν ἔτι μᾶλλον ὅτι μοὶ ἀπεκαλύφθησαν οἱ κανονικοὶ καὶ λεπτοὶ χαρακτῆρες τῆς μορφῆς της. Τὸ ἦθος της ἐνέφαινε τὴν δειλίαν τῆς παιδικῆς ἀφελείας ἐνῷ τὸ ἐμβριθὲς καὶ βαθὺ αὐτῆς βλέμμα, ὅπερ διέχυνε πέριξ τὴν ζωὴν νεότητος ἀθανάτου, ἀπεκάλυπτε τὴν ἀμετάθετον ἐκείνην γαλήνην, ἥτις μόνη χαρακτηρίζει τὰς εκλεκτὰς καὶ γενναίας ψυχὰς· ἀλλ’ ἐπὶ τοῦ μετώπου της ἐπλανᾶτο βαρύ τι νέφος μελαγχολίας, μελαγχολίας ἀξιοπρεποῦς καὶ εὐγενοῦς, ἥτις καθωράϊζεν ἔτι μᾶλλον τὴν συμπαθῆ ἐκείνην φυσιογνωμίαν. «Ὢ σὺ ἥτις μοὶ ἐμπνέεις τοσαύτην συμπάθειαν, εἶπον τότε προχωροῦσα μετὰ σεβασμοῦ πρὸς αὐτὴν, εἰπέ μοι διατί τὸ ᾆσμά σου εἶναι τοσούτῳ θλιβερὸν ἐν τῷ μέσῳ τῆς χαρμοσύνου ταύτης φύσεως;»
Ἡ ἄγνωστος τότε προσηλώσασα ἐπ’ ἐμὲ τοὺς,
